Πού να σε κρύψω γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε πια κορφή ερημική.
Δε θα σε μάθω να μιλάςκαι τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά, τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής, ταχειά θε να σπαράξεις.
Συ θα `χεις μάτια γαλανά, θα `χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό
Από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Κι αν κάποτε στα φρένα σου το δίκιο φως της αστραπής
κι αν την αλήθεια σου ζητήσουνε, παιδάκι μου να μην τα πεις
Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν
Κωστας Βαρναλης – Οι πόνοι της Παναγίας
