Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Μεγάλη Παρασκευή.
Το θείο δράμα κορυφώνεται. Στιγμές συγκίνησης μας καταπνίγουν . Κανένα δεν αφήνει ασυγκίνητο η Σταύρωση του Θεανθρώπου. Η καρδιά λυγίζει στο μοιρολόι της Μητέρας Παναγιάς που έχασε το μονάκριβο γιο της. Η φιγούρα της τραγικής μητέρας δεν άφησε ασυγκίνητους τους ποιητές και γενικότερα τους ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι μέσα από τα δημιουργήματά τους μας μεταφέρουν στις έντονες στιγμές του Θείου Πάθους. Ένα από αυτά είναι και «Οι πόνοι της Παναγιάς» του Κώστα Βάρναλη.
Ένας θρήνος της μεγάλης Εβδομάδας, ένας σπαρακτικός θρήνος της μάνας για το μονάκριβο παιδί της
Το ποίημα ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής σύνθεσης Σκλάβοι Πολιορκημένοι, η οποία εκδόθηκε το 1927. Ο ποιητής, ακολουθώντας τη λαϊκή μας παράδοση, και με τη βοήθεια της φαντασίας του, εικονίζει τη Παναγιά την ώρα που μαθαίνει την τραγική είδηση και χρησιμοποιώντας τη μορφή της , εκφράζει τον ανθρώπινο πόνο της μάνας·,
Η Παναγιά κατέχεται από τα ομορφότερα και τα πιο τρυφερά συναισθήματα για το παιδί που πρόκειται να γεννήσει, αλλά ταυτόχρονα και από άσχημα προαισθήματα για την τύχη που το περιμένει.
Οι υπέροχοι στίχοι και η μοναδική φωνή του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη μας προκαλούν έντονα συναισθήματα. τα οποία αφήνουν τα δάκρυα να κυλήσουν ελεύθερα.
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Μακάρι να μπορούσαμε να κρύψουμε τα παιδάκια μας στο κατάλληλο εκείνο μέρος στο οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ και για κανένα λόγο να εμφανιστεί το κακό και πάντοτε να τα έχουμε δίπλα μας γερά, δυνατά ευτυχισμένα κ χαρούμενα.
