Γράφει ο Μιχάλης Χανιωτάκης
Χθες 7 Σεπτεμβρίου ήταν τα συναπαντήματα του θανάτου του καπεταν – Μιχάλη Κόρακα
Έφυγε από τη ζωή στις 7/9/1882!
Του θρυλικού πολεμιστή και οπλαρχηγού των Κρητικών επαναστάσεων.
Θέλω να καταθέσω μια μαρτυρία ενός μπάρμπα μου, που θυμόταν τον Κόρακα!
Την τελευταία φορά που ήρθε από τον Πειραιά και έτυχε της ανεπανάληπτης εκείνης υποδοχής και στο Ηράκλειο και στα χωριά που περάσανε αυτός και η συνοδεία του…
Όλοι ήταν παρόντες στην υποδοχή του πρώτου καπετάνιου…
Όμως δεν πήγε στην Πόμπια…
Πήγε στο Πετροκεφάλι.
Την επομένη η μεθεπομένη μέρα πήγε στην Πόμπια…
Την διήγηση την έκανε ο μπάρμπας μου ο Αντρουλής ο Σαβιολής, ενώ τον ξύριζε και τον κούρευε ο πατέρας μου….
«Εμάς τα κοπέλια μας βάλανε στο δρόμο δεξιά και ζερβά να χαιρετούμε τον καπετάνιο.
Ήρθανε από τον παλιό δρόμο του Πετροκεφαλιού.
Μετά το γυμνάσιο έχει ένα ρυάκι, συνέχεια έχει δυτικά ένα δρόμο που είχε, μετά από 200 μέτρα περίπου ένας άλλος δρόμος προς βορά έβγαινε σε ένα μεγάλο ρυάκι – Λινοβροχιο το λένε – και από εκεί στο Πετροκεφάλι…
Από εκεί ήρθαν ο Κόρακας με την κουστωδία του.
Μπροστά πήγαιναν τρεις καβαλάρηδες, ο ένας πίσω από τον άλλο, μετά ήταν ο Κόρακας και μετά οι υπόλοιποι…
– Με το τζιγκέλι σου τα βγάνω, του λέει ο πατέρας μου! Πώς ήταν ο Κόρακας; Ήταν λεβέντης;
– Θεριό ήταν! Φορούσε καλά σαλβάρια και ένα σκούφο στην κεφαλή… Είχε μια κεφάλα πολύ μεγάλη, σαν γίγαντας! Γελούσε συνέχεια και μας χαιρετούσε με τη χέρα του. Μετά που περάσανε όλοι κλουθούμε και εμείς από πίσω… Αλλά δεν πήγε στο σπίτι του! Πήγε σε ένα σπίτι πίσω από Άη Γιώργη. Στο παλιό σπίτι του Καλλέργη και εκεί πέθανε αργότερα! Τον περίμεναν οι υπόλοιποι Πομπιανοί, αλλά και από άλλα χωριά, για να τον καλωσορίσουν
* Ο Μιχάλης Χανιωτάκης είναι συνταξιούχος γιατρός από την Πόμπια
