Ονομάζομαι Μαρία Περιστέρη. Από τον Πρινιά Μαλεβυζίου. Δεν έχω πρόβλημα να ανέβω σε ένα βουνό με ένα τηλεβόα να φωνάξω όσα μου έκανε η Γερόντισσα. Δεν με πειράζει που κάποιοι μεγάλοι της Εκκλησίας δεν τα πιστεύουν και ειρωνεύονται. Έτσι διάβασα πρόσφατα. Λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ. Εγώ τα έζησα και αν λέω ψέματα θα λογοδοτήσω στο Θεό. Μπροστά στην αλήθεια δεν σκιάζομαι κανένα.
Την Γερόντισσα Γαλακτία γνώρισα το 2017. Την άκουσα από την φιλόλογο Εύα Τορνεσάκη, πρώτη ξαδέλφη του π. Αντωνίου. Ο π. Αντώνιος την έχει αδελφή του. Πιστή και σοβαρή κοπέλα η Εύα. Μου ιστορήθηκε τα θαυμαστά που έχει κάνει η γιαγιά Γαλακτία σε εκείνη και σε όλη την οικογένεια. Επειδή είχα δύσκολο καρκίνο στο στήθος και ήμουν και αρραβωνιασμένη ζήτησα να πάω. Πήγα και τί να δω! Μία γιαγιούλα μια σταλιά πάνω στο κρεβάτι γεμάτη φως! Έλαμπε, μοσχοβολούσε. Δεν περιγράφονται αυτά που έζησα και δικαιολογώ κάπως όσους δεν τα πιστεύουν γιατί δεν τα έζησαν. Τουλάχιστον να έχουνε καλή πρόθεση και να μην αμφισβητούν όσους τα έζησαν αυτά. Τα μάτια μου έτρεχαν βροχή. Πού να βρω δύναμη να μιλήσω. Ζούσα στον παράδεισο! Η γιαγιά έκανε νόημα να πάω κοντά της. Με έβαλε μέσα στην αγκάλη της, με έσφιξε πάνω της. Μου είπε: «μη φοβάσαι παιδί μου. Πράμα δεν έχεις. Όταν σου βγάνουνε τσι πεταλούδες από τα χέρια να έρχεσαι εδώ να σε σταυρώνω. Θα σε αναθέσω στην γειτόνισσά μου (Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου). Όλα καλά…». Έβγαλε το σχήμα της και το έβαλε στο στήθος μου. Ίδρωσα γιατί ήταν καλοκαίρι και μοσχοβόλησε ο τόπος. Μέσα στην ντουλάπα μου το πουκάμισο εκείνο ευωδίαζε αρκετό καιρό. Όπως μυρόβλησε την ημέρα της κηδείας της ένα κομμάτι από το νυχτικό της που μου χάρισε η κυρία Ριρίκα! Ο Δημήτρης ο αρραβωνιαστικός μου με ρώτησε: «τί μοσχοβολά έτσι; Έρχεται κύματα κύματα η ευωδία. Θύμιασες;». Του εξήγησα τι συνέβαινε και θαύμασε.
Όταν μετά την πρώτη συνάντηση πήγα στην Αθήνα, με βρήκανε τελείως καθαρή. Είχε γίνει μια μικρή μετάσταση σε ένα σπόνδυλο. Πήγα πάλι στη Γερόντισσα. Δεν χρειάστηκε να εξηγήσω τίποτα. Πήρε μόνη της το σταυρό και τον πήγε στο στήθος. Έπειτα μου είπε: «γύρισε και την πλάτη σου». Έκπληκτη γύρισα. Πήγε ακριβώς στο σημείο που ήταν η μετάσταση. Με σταύρωσε πολύ ώρα. Σαν να ξεκόλλησε κάτι σαν βεντούζα από εκείνο το μέρος. Περιττό να πω ότι έγινα με ιατρική διαπίστωση τελείως καλά!
Μετά από αρκετό καιρό πήγα στην Αθήνα και έκανα μια μαγνητική τομογραφία για να δω πώς πάω. Η μαγνητική βγήκε χάλια. Έδειξε πολλές μεταστάσεις. Πάνω στον πανικό μου πήγα και βρήκα μια χαρτορίχτρα για να μου πει αν όντως έχω μεταστάσεις. Φυσικά με βούλιαξε, με απογοήτευσε. Γύρισα και πήγα αμέσως στη Γερόντισσα. Μόλις με είδε μου είπε κάπως αυστηρά: «έλα ’δω. Πράμα δεν έχεις. Μην ξαναπάς στις μάγισσες γιατί αλλοίμονό σου. Θά ’ρχεσαι επαέ να τα λέμε…». Θαύμασα και έκλαψα από χαρά. Πού να τολμήσω να αμφισβητήσω την Γερόντισσα. Μετά από λίγες μέρες μου τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο ότι έγινε λάθος. Οι εξετάσεις μου ήταν καθαρές τελείως!!!
Ήρθε εφέτος μία επίσκεψη της αρρώστιας στο συκώτι. Δεν παντρεύτηκα το γρηγορότερο όπως ήθελε η Γερόντισσα και επέμενε και ο π. Αντώνιος… Δεν σταμάτησα να την επισκέπτομαι. Ήμουν πια μέρος της οικογενείας. Την τελευταία φορά με σταύρωσε και με ενθάρρυνε. Πήρε το σταυρό για να με σταυρώσει και η προσευχή της ήταν πιο καθαρή από ποτέ. Μόλις με σταύρωσε, με τσίμπησε στο σημείο στο ήπαρ και μου λέει πολύ καθαρά: «σου έβγαλα την ελιά»! Αυτό και έφυγα. Εκείνη την ημέρα ήταν η τελευταία φορά που την είδα από κοντά.
Σε μία από τις επισκέψεις μου με απασχολούσε η καρκινοπάθεια μιας φίλης μου. Είχε καρκίνο στα έντερα. Βγάζω το κινητό μου και βρίσκω την φωτογραφία της. Παρακάλεσα την Γερόντισσα: «κάνε καλά την φίλη μου όπως βοήθησες και εμένα». Την σταύρωσε στη φωτογραφία και είπε ότι θα γίνει καλά γιατί ταΐζει κόσμο… Το μετέφερα στη φίλη μου και δεν το πίστεψε. Εμφανίστηκε όμως η Γερόντισσα στον ύπνο μιας θείας της με τα καλογερικά της σχήματα, συστήθηκε και είπε: «η ανιψιά σου δεν θα χρειαστεί να κάνει εγχείρηση. Είναι τελείως καθαρή. Θα το διαπιστώσετε στην επόμενη εξέταση». Έτσι ακριβώς έγινε. Το πόσο θαύμασαν δεν λέγεται με λόγια.
Τις ημέρες που έφυγε για τα επουράνια είδα ένα όνειρο ολοζώντανο. Τόσο ζωντανό, τόσο καθαρό που νόμιζα ότι το έζησα στην πραγματικότητα. Μπήκα σε ένα δωμάτιο. Είδα ένα παιδάκι γεμάτο πληγές και αίματα. Όπως τα παιδάκια που βλέπουμε στις ειδήσεις να είναι βουτηγμένα στα αίματα εκεί που γίνονται πόλεμοι. Τρόμαξα και του είπα: «έλα παιδάκι μου να βοηθήσω. Πω, πω… πώς είσαι έτσι»! Απάντησε: «εσύ θα με βοηθήσεις; Εγώ θα σε βοηθήσω», κρατούσε σταυρό και σταύρωσε τρείς φορές εκεί που είχα το πρόβλημα.
Ξαφνικά βλέπω την γιαγιά στα κατάλευκα! Φαινόταν ότι με αποχαιρετούσε. Με κάλεσε και μου είπε: «έλα παιδί μου να σου δώσω την ευχή μου»! Με φίλησε στο μέτωπο και στα μάγουλα και μου είπε: «σ’ Αυτόν σε αναθέτω! Είναι ο <κατάστικτος τοις μώλωψι και πανσθενουργός>! Όλα καλά θα πάνε παιδί μου! Μόνο κοντά Του νά ’σαι»! Περιττό να πω ότι είμαι μια χαρά. Τί άλλο να πω; Γιαγιούλα μου!!!
