Ένα βράδυ, Καλοκαίρι του 1984,
με είχε πιάσει τσιγαρόβηχας
και μου φώναξε η γυναίκα μου:
”Θα πεθάνεις από το τσιγάρο!…”
Την επομένη
περνούσα εξετάσεις θώρακος.
Με κυρίευσε η ιδέα του θανάτου.
Σκεφτόμουν την κηδεία μου,
τα κλάματα της μάνας μου,
και τότε μου έρχεται
η πρώτη φράση αυτόματα:
”Μία είναι η ουσία…”
Στη συνέχεια βρήκα το ρεφρέν.
Παίρνω ένα ταξί, πηγαίνω στο Στορκ,
όπου εμφανίζονταν ο Νικολόπουλος,
η Χάρις Αλεξίου και ο Γιάννης Πάριος,
διαβάζει τους στίχους ο Χρήστος,
ενθουσιάζεται
και το παίζει στο μπουζούκι,
στο καμαρίνι με τη Χαρούλα.
Ήταν η πρώτη φορά
που το άκουσα κι εγώ…
”Μία είναι η ουσία:
Δεν υπάρχει αθανασία.
Αχ και του Παράδεισου η κοιλάδα
δε χωράει την Ελλάδα.
Άιντε ν’ αρρωστήσει ο Άγιος Πέτρος
να τη βγάλουμε και φέτος.
Να ‘σουνα Θεέ μου πότης
να σωθεί η ανθρωπότης,
στο μεθύσι σου απάνω
να μαχαίρωνες το Χάρο…”
Λευτέρης Χαψιάδης
Πηγή: Πρόσωπα
