Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης
Γιατί, μοναχά άμα σε παίρνει στα φτερά της η ωραιότητα, ναι μοναχά τότε ζεις…
Καθόμουνα στην όχθη της λίμνης του Ζαρού κι έλεγα στον απατό μου ένα παραμύθι. Άλλο τρόπο δεν είχα να του δώσω να καταλάβει πως γεννήθηκε η απόλυτη ομορφάδα που εθώριε.
Έλεγα στον απατό μου πως ο Κρητογενής Δίας, θέλοντας να ευχαριστήσει τον Ψηλορείτη που τον φύλαξε στη σπηλιά της Νίδας, για να μη τον φάει ο κύρης του, έκαμε στο βουνό ένα δώρο.
Έναν καθρέφτη του χάρισε, για να θωρεί τα χαράκια και τσι κορφές του και να αναντρανίζει ο νους του.
Αυτός ο καθρέφτης είναι η λίμνη του Ζαρού.
Ολημερίς κι οληνυχτίς, μιλιούνια αιώνες τώρα, καθρεφτίζεται ο γέρο Ψηλορείτης στα νερά τση λίμνης και καμαρώνει.
Είναι και πάπιες σ’ αυτή τη λίμνη.
Μπερδεύονται οι κακομοίρες και θαρούνε πως κολυμπώντας σκαρφαλώνουν στις κορφές.
Τούτο το παραμύθι έλεγα στον απατό μου, μα αυτός δε με άκουγε.
Ήτανε καβάλα στην πλάτη της πάπιας και πολεμούσε να σκαρφαλώσει μαζί της στη Νίδα.
