«Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά με τον Θεό στον ουρανό…
Άστραψαν σκηνές από την ζωή του… Σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο, το ένα άνηκε σ’ αυτόν και το άλλο στον Θεό! Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο…
…Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές! Ακόμη πώς αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό:
“Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές… Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες”.
Και ό Θεός απάντησε:
“Πολύ ακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ. Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου…”
