Μια ιδιαίτερα όμορφη εκδήλωση χθες το βράδυ στη Γαλιά.
Ο Σύλλογος Γυναικών Γαλιάς οργάνωσε και παρουσίασε το βιβλίο της Όλγας Μπελιβάνη – Τσιτσάκη «Του πόνου μου τα΄αγρίμι», ενώ τιμήθηκε για την προσφορά της η κ. Χαριστή Κουκουμπεδάκη!
Σε ευχαριστήρια επιστολή της η κ. Όλγα Μπελιβάνη – Τσιτσάκη αναφέρει:
Ευχαριστώ πολύ !
Πρώτα από όλους την Χαριστή Κουκουμπεδάκη χάριν στην οποία βρέθηκα στο όμορφο χωριό της Γαλιάς του Δήμου Φαιστού!
Το Σύλλογο Γυναικών Γαλιάς!
Το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακάριο
Τον πάτερ Βασίλειο εκπρόσωπο της Μητρόπολης Γορτύνης και Αρκαδίας!
Τη Γαλιά, που αν την κοιτάξεις στο χάρτη μοιάζει με μισό ανθρώπινο πνεύμονα…
Μα εμένα μου έμοιασε με καρδιά…
Ένα χωριουδάκι σκαλωμένο στις παρυφές του κάμπου της Μεσαράς μακριά από μάτια επισκεπτών, καθώς δεν είναι πέρασμα στα τουριστικά αξιοθέατα…
Η παρουσίαση του βιβλίου μου έγινε στην αυλή ενός παλιού αρχοντόσπιτου.
Που έμαθα την ιστορία του γιατί τα παλιά σπίτια κρύβουν μια μαγεία και θέλω να σας την πω!
Το σπίτι αυτό άνηκε στο Μιχαηλ. Ι. Νικολούδη, ιατρό στο επάγγελμα κι αφού το ανακαίνισε το προσέφερε μαζί με 13 πιθάρια και όλο του τον εξοπλισμό στο χωριό του ως δωρεά!
Ένιωσα τόση στοργή από τους ανθρώπους, τόση πολύ αγάπη που μέθυσα και στην καρέκλα δεν καθόμουν πια εγώ αλλά ένα οκτάχρονο κοριτσάκι με κακαδιασμένα τα γόνατα του!
Έχω διάσπαση προσοχής ανάμεσα στα πολλά κουσούρια μου…
Τα παινάδια δεν μου αρέσουν …
Τα θεωρώ αεράκι που φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων και παίρνουν αέρα και άντε να τα ανεμαζώξεις…
Άρχισε η Βαγγελιώ να αραδιάζει τι βραβεία έχω πάρει, μα δεν άκουσα τίποτα! (συγνώμη Βαγγελιώ)
Αρκετοί από τους παρευρισκομένους μου ήταν γνώριμοι από τα παιδικάτα μου…
Αφού λίγα πιο μέτρα μακριά στο μοναστήρι της Καλυβιανής άπλωνα τα όνειρα μου στον καταγάλανο ουρανό να τα βρει ο θεός να μου τα πραγματώσει…
Έφυγα νοερά κι ανέβηκα στα κεραμίδια και χάιδεψα με τη σειρά μου τα πρόσωπα των παρευρισκομένων, τα ψυχολόγησα…
Στα καταγάλανα μάτια της επί έξι χρόνια συμμαθήτριας μου Μαρίας Μαυρογιαννάκης βούλιαξα και ταξίδεψα στις αποκοτιές και στα ανάλαφρα χρόνια της νιότης μου…
Και τότε σαν φλασιά ήρθε στο μυαλό μου…
Τούτη η αυλή που οι άνθρωποι ακουμπούσαν ο ένας πάνω στον άλλο πρόσχαροι…
Έκρυβε την Ελλάδα…
Την Ελλάδα της φιλοξενίας!
Την Ελλάδα μιας άλλης εποχής που νομίζαμε πως είχε φύγει ανεπιστρεπτί.
Ήρθε η σειρά μου να μιλήσω μα δεν χρειαζόταν να πω και πολλά.
Σαν τσι φίλους ήταν το κοινό, φίλοι που είχαν να βρεθούν χρόνια και οι κουβέντες είναι περιττές, όταν συγχρονίζονται οι καρδιές.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα…
Τόσες πολλές στοργικές αγκαλιές δεν έχω πάρει ποτέ!
Η μαμά του Μανώλη του Στεφανουδάκη ιδιαίτερα με αγκάλιασε τόσες πολλές φορές…
Ζέστανε την καρδιά μου…
Στην παρουσίαση βράβευσε ο Σύλλογος την συγγραφέα μαντιναδολόγο Χαριστή Κουκουμπεδάκη για το έργο της, την ανθρωπιά της και το μεγαλείο της…
Είναι παράδειγμα για τις νεότερες γενιές το ήθος της και ο τρόπος της, η τιμιότητα της…
Τελείωσε η εκδήλωση ο ήλιος με το ζόρι μάζωξε τις ηλιαχτίδες του από την συντροφιά μας δεν ήθελε να πάει σ’ άλλο τόπο.
Ο μπλάβος σκούρος ουρανός δεν είχε ίχνος σύννεφου.
Οι άνθρωποι δεν έφυγαν…
Βεγγερίσαμε…
Γελάσαμε…
Ήπια τις στιγμές ίδια πως ήταν μπρούσκο κρασί και μέθυσα…
Εκτός από κάνα δυο ποτηράκια τσικουδιά που βοήθησαν…
Συμπέρασμα η Ελλάδα ζει!!!!!!!!
Ζει σ’ αυτό το μικρό αγνό φιλόξενο χωριό…
Τη Γαλιά…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
