Ελέω τεχνολογίας, έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε κάθε εβδομάδα ή και συχνότερα αν χρειαστεί. Την εβδομάδα λοιπόν, αυτή που πέρασε, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε σαν “γκάζι-φρένο”.
Η Ισπανία έχει πατήσει γκάζι για τα καλά. Ξεπέρασε και το ψυχολογικό φράγμα των 6€ (Ασυγκράτητες οι τιμές ελαιολάδου, στην Ισπανία ξεπέρασαν τα 6 ευρώ), με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι πρόκειται για εξαιρετικά παρθένα μεν, αλλά με οξύτητες άνω του 0,5ο ίσως και με κάποια οργανοληπτικά προβλήματα. Σίγουρα δεν είναι συγκρίσιμα με τα premium εξτρίσιμα της Νότιας Λακωνίας που έχουν φθάσει τα 6,30€ (Έσπασε το ψυχολογικό φράγμα των 6 ευρώ).
Τώρα μένει να δούμε ποιες θα είναι οι πραγματικές επιπτώσεις από τις βροχές που ήρθαν στην Ανδαλουσία (Στην Ανδαλουσία βρέχει, στην Κεντρική Ιταλία πνίγονται).
Για να συμπληρώσουμε την εικόνα της Ισπανίας θα καταγράψουμε τις τιμές των κοινών παρθένων γύρω στο 5,85€ και του βιομηχανικού άσσου στα 5,70€/κιλό.
Στην Ιταλία παρατηρούμε μετά από καιρό κάποιες ανοδικές κινήσεις με τα μέσης ποιότητας έξτρα παρθένα να πιάνουν τα 7 ευρώ και το ραφινέ ελαιόλαδο το 5,80€.
Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο Παρατηρητήριο τιμών ελαιολάδου 12/5/2023 οι Έλληνες παραγωγοί, ελαιουργοί κ.λπ. είναι απρόθυμοι να πουλήσουν περιμένοντας τιμές μεγαλύτερες των σημερινών. Το 6,30 των Μολάων είναι μία κορυφή που προσανατολίζει ανοδικά ελαιόλαδα και άλλων περιοχών και ποιοτικών καατηγοριών.
Η είδηση της εβδομάδας, στην οποία το olivenews.gr απέδωσε μεγάλη βαρύτητα (Οι καμπάνες κινδύνου για τις επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου ήχησαν και Το πρώτο θύμα της έκρηξης των τιμών ελαιολάδου είναι μια ιταλική βιομηχανία τυποποίησης (upd)) ήταν η οργανωμένη – όπως μπορούμε να υποθέσουμε – κίνηση δύο τουλάχιστον ιταλικών εταιρειών τυποποίησης ελαιολάδου να αναστείλουν τις πωλήσεις ελαιολάδων. Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε πως πρέπει να υπάρχουν και 2-3 ακόμη εταιρείες που έχουν υιοθετήσει την ίδια “γραμμή” σαν μέσο πίεσης και διαπραγμάτευσης απέναντι στις μεγάλες αλυσίδες λιανικής.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ όλη την ανάλυση που κάναμε στα δύο άρθρα που προαναφέραμε, αλλά να περιοριστούμε σε δύο βασικά σημεία.
α) Η διαρκής άνοδος των τιμών παραγωγού, την τελευταία τριετία – στην Ισπανία υπερτριπλασιάστηκαν – έχει διαταράξει και έχει τεντώσει την αλυσίδα αξίας του προϊόντος. Ο πιο ευάλωτος κρίκος είναι η βιομηχανία τυποποίησης, η οποία βρίσκεται στις “Συμπληγάδες”, από τη μία ελλείψεις και διαρκείς ανατιμήσεις της πρώτης ύλης και από την άλλη οι πανίσχυρες αλυσίδες λιανικής ενώ η κατανάλωση μειώνεται καθώς αδυνατεί να απορροφήσει τις διαρκείς αυξήσεις τιμών στα ράφια.
β) Προσωπικά δεν ανησυχώ καθόλου για τις ιταλικές βιομηχανίες. Η OLITALIA π.χ. τυποποιεί 30.000 τόνους ελαιόλαδο, δηλαδή όσες όλη μαζί η ελληνική τυποποίηση. Ενώ έχει και άλλες δραστηριότητες όπως με σπορέλαιο, ξύδι, πίτσες, αλλαντικά. Το έργο του Χεμινγουέι “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” ακούγεται ηχηρά για την ελληνική βιομηχανία, για όσες επιχειρήσεις για διάφορους λόγους δεν έχουν βαθειές ρίζες στο προϊόν του ελαιολάδου ώστε να αντέξουν σε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες αβεβαιότητας, τα “αχαρτογράφητα ύδατα” που γράφω εδώ και μήνες.
Πηγή: olivenews.gr
