Του Μιχάλη Χαραλαμπάκη*
Επιστροφή στα παιδικά μας χρόνια
Κλείνω τα μάτια και δίπλα μου βρίσκονται αγαπημένα μου πρόσωπα! Ο καθένας με το δικό του ρόλο!
Ο πατέρας στο σφάξιμο του χοίρου, η μητρυιά μου στο φούρνο για τα γλυκά και η γιαγιά να βοηθά τον πατέρα μου που μαζί με τσούρμο άλλων χωριανών, προσπαθούν να νικήσουν ένα χοίρο θηρίο να τον ρίξουν κάτω για να του μπήξουν το μαχαίρι στο λαιμό!
Κι εγώ; Θεατής! Θεατής αυτού του βάρβαρου εθίμου, που από τη μια μεριά λυπόμουν αυτό το άτυχο ζωντανό, που γεννήθηκε για να γίνει θυσία των Χριστουγέννων και από την άλλη χαιρόμουν που θα τρώγαμε το νοστιμότατο κρέας του που καμιά σχέση δεν είχε με το σημερινό, αλλά περισσότερο απ όλα περιμέναμε τη φούσκα του!
Όσοι δεν γεννηθήκατε σε χωριό και δεν είστε της ηλικίας μου δε γνωρίζετε αυτή την περίφημη φούσκα που πολλές φορές δινόταν ομηρικές μάχες για την απόκτηση της!
Μα τι ήταν τελικά αυτή η φούσκα;
Ήταν η ουροδόχος κύστη του χοίρου που ήταν πηγή παιχνιδιού!
Αφού Την παίρναμε την πλέναμε καλά, τη φουσκώναμε και επειδή ήταν μικρή τη βάζαμε στη στάχτη και μετά την τρίβαμε στον τοίχο και μεγάλωνε!
Το τι παιχνίδια γινόταν μ αυτή τη φούσκα δεν περιγράφεται! Μέχρι να χτυπήσει πάνω σε ένα αιχμηρό αντικείμενο να τρυπήσει κι εμείς να πέσουμε σε βαθιά μελαγχολία!
Η ατμόσφαιρα μύριζε αμμωνία και βανίλια από τα γλυκά που ψηνόταν στους φούρνους!
Οι παρέες είχαν συμφωνηθεί από νωρίς! Εμένα συνήθως μ΄ έπαιρνε μαζί ένας πολύ καλός φίλος – στον Καναδά βρίσκεται τώρα, καλή του ώρα – που είχε ακορντεόν! Μεγάλη υπόθεση! Εγώ κρατούσα το σαρδελοκούτι για το λάδι, γιατί συνήθως λάδι ήταν η πληρωμή μας!
Όμως μου χτυπούν και ήρθαν σημερινά παιδιά να μου τα πουν και θα τους κάνω πρόταση να με πάρουν μαζί τους κι αν θέλετε να σας τα πούμε!
Καλήν εσπέραν άρχοντες. ……
Σ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει κι ο νοικοκύρης κι η κερά χίλια χρόνια να ζήσει!
Χρόνια πολλά
Και του χρόνου!
Ατομική και οικογενειακή ευτυχία!
* Ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης είναι από τα Βορίζια του Δήμου Φαιστού και είναι συνταξιούχος δάσκαλος
