Του Γιώργου Μαμάκη
Η ανάβαση στον Ψηλορείτη παραμονές Χριστουγέννων έχει κάτι το μαγικό.
Η ανάβαση ξεκινάει με έναν δισταγμό, καθώς ο Ψηλορείτης, με την επιβλητική του παρουσία, μοιάζει να σε καλεί και ταυτόχρονα να σε προκαλεί. Τα μονοπάτια, στολισμένα με μικρές πινελιές χιονιού, γίνονται καμβάς για τα ίχνη σου, ενώ τα γυμνά βράχια στέκουν σαν φύλακες του βουνού, παρακολουθώντας ατάραχα την πορεία σου.
Καθώς ανεβαίνεις, ο ορίζοντας απλώνεται μπροστά σου, χαρίζοντας στιγμές που κόβουν την ανάσα. Τα σύννεφα δείχνουν να αγγίζουν τις κορυφές, ενώ η ψύχρα του αέρα σε αναζωογονεί. Κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά σε μια βαθύτερη σύνδεση με τον τόπο, ένα ταξίδι όχι μόνο στο ύψος αλλά και στο βάθος της ψυχής σου.
Ο παγωμένος αέρας, που σφυρίζει απαλά ανάμεσα στις χαράδρες, φέρνει μαζί του ψιθύρους από θρύλους και μύθους της περιοχής. Ο Ψηλορείτης, φορτωμένος με ιστορίες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δεν είναι απλώς ένα γεωλογικό θαύμα· είναι ένας ζωντανός μάρτυρας της ιστορίας και της παράδοσης.
Το λιγοστό χιόνι, σαν να έχει τοποθετηθεί με προσοχή από έναν αόρατο καλλιτέχνη, δημιουργεί μοναδικά φυσικά γλυπτά που ενώνουν τη δύναμη του βουνού με την ηρεμία του χειμώνα.
Η θέα από ψηλά, με τον καθαρό αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια και τον ήλιο να παίζει με τις σκιές του χιονιού, κάνει την κάθε στιγμή αξέχαστη.
Η σιωπή του τοπίου, διακοπτόμενη μόνο από τον ήχο του ανέμου, προσφέρει μια βαθιά αίσθηση γαλήνης και σύνδεσης με τη φύση. Ένα πραγματικό ταξίδι ψυχής και σώματος, μέσα σε έναν τόπο γεμάτο μύθους και ομορφιά.
Στην κατάβαση, καθώς το σκοτάδι αρχίζει να τυλίγει το τοπίο, τα πρώτα αστέρια κάνουν την εμφάνισή τους. Η πορεία προς τα κάτω αποκτά έναν διαφορετικό χαρακτήρα· είναι πιο ήρεμη, πιο στοχαστική. Έχεις πλέον την αίσθηση πως ο Ψηλορείτης σου χάρισε κάτι πολύτιμο, κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά σου: μια μοναδική στιγμή σύνδεσης με τη φύση, το παρελθόν και τον ίδιο σου τον εαυτό.
