Κείμενο – φωτογραφία: Γιώργος Μαμάκης
Καθώς πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα στη νότια Κρήτη, βρίσκεσαι μέσα σε μια παραθαλάσσια σπηλιά, όπου το φως αρχίζει να μαλακώνει, παίρνοντας αποχρώσεις ζεστού πορτοκαλί και ροζ.
Η είσοδος της σπηλιάς πλαισιώνει το τοπίο σαν ένα φυσικό παράθυρο προς τη θάλασσα, που λαμπυρίζει με χρυσαφένιες αντανακλάσεις πάνω στα γαλήνια νερά. Ο ήχος των κυμάτων, που σιγοψιθυρίζουν καθώς σπάνε απαλά πάνω στα βράχια, συνοδεύει τη σκηνή με έναν γαλήνιο ρυθμό.
Οι βράχοι της σπηλιάς είναι τραχείς, με αποχρώσεις του καφέ, του γκρι και του κόκκινου, που γίνονται πιο έντονες όσο το φως του ήλιου χάνεται πίσω από τον ορίζοντα. Μερικά σημεία των τοίχων είναι καλυμμένα με βρύα, που λαμβάνουν μια χρυσαφένια λάμψη από το φως. Η ατμόσφαιρα έχει μια γλυκιά αλμυρή μυρωδιά από τη θάλασσα, ενώ το αεράκι, που μπαίνει από το άνοιγμα της σπηλιάς, είναι δροσερό και απαλό, αγγίζοντας το πρόσωπό σου απαλά.
Καθώς ο ήλιος βυθίζεται πίσω από το Λιβυκό πέλαγος, το φως μετατρέπεται σε βαθύ πορφυρό και σιγά σιγά αφήνει τη σπηλιά στη σκιά, δημιουργώντας ένα μαγευτικό σκηνικό γαλήνης και απομόνωσης. Οι τελευταίες ακτίνες φωτός αγκαλιάζουν τους βράχους και τη θάλασσα, αφήνοντάς σε με την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου ο χρόνος σταματάει, συνδεδεμένος μόνο με τη φύση γύρω σου.
