Της Έφη Μιχελάκη*
Ζουρίδες, αρπακτικά, κάτες, φρέζες, καλλιεργητές, οι σκύλοι κι ο άνθρωπος..
Ο ίδιος μοναχικός, δειλός, και συνεχώς ανήσυχος ο έρμος, συναντάται ευτυχώς σε απίστευτες πυκνότητες στη Κρήτη.
Νυχτόβιος και ντροπαλός, τρέφεται το σούρουπο και την αυγή.
Τη μέρα κρύβεται σε τρύπες, θάμνους, σπαρμένα και κάτω απο πέτρες. Χαριεντίζονται μοναδικά τα βράδια!! κι ο αρσενικός διανύει χιλιόμετρα για να βρει το ταίρι του.
Η λαγουδίνα όταν κυοφορεί, φροντίζει και δημιουργεί φωλιές με 2 – 3 εξόδους κινδύνου,
και πάντα λαγοκοιμάται!!
Κυοφορεί 30 με 45 μέρες και δίνει ζωή σ ‘ αυτά τα απίστευτης ομορφιάς πλασματάκια.
Τα λαγουδάκια μετά τη 3η βδομάδα της ζωής τους αναγκάζονται να αναζητούν μόνα τους τη τροφή τους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που η μάνα προσπαθεί να κρύψει τα μωρά της και να μπερδέψει τους θηρευτές τους, διανύοντας ανάποδες διαδρομές στα ίδια της τα βήματα!!… ενώ στα τελευταία 5 μέτρα με άλμα χώνεται στη φωλιά της !!
Ζούνε 7 με 8 χρόνια αν προλάβουν..
Ποτέ δε κατάλαβα τους λαθροθήρες και το ανέντιμο παιχνίδι τους απέναντι σ’ ένα πλάσμα έντρομο..
Δείχνει τη ποιότητα του ανθρώπου…
Παλιά τους κυνηγούσαν αποκλειστικά για επιβίωση, σήμερα και για μαγκιά και απο απληστία..
Το παρήγορο είναι ότι γεννούν 3 φορές το χρόνο, κι έτσι καταφέρνουν να επιβιώνουν στον δικό μας αφιλόξενο κόσμο..
Αφορμή για να γράψω, μου δωσε η υπέροχη και σπάνια φωτογραφία του J. Pachilakis.
Τα λαγουδάκια της φωτογραφίας είναι σ’ επιφανειακή φωλιά εδάφους, είναι Μονοφατσιωτάκια και Μαγιάτικα !
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
