Το παρακάτω κείμενο διαβάστηκε από τον αείμνηστο Ψαράκη Γεώργιο , τότε πρόεδρο της κοινότητας Χάρακα σε μια βραδιά μνήμης στον Παντελή που έγινε το 1983
Φίλες και φίλοι
Σας ευχαριστούμε πολύ για την τιμητική παρουσία σας εδώ απόψε , και την συμμετοχή σας σε τούτη τη βραδιά , την αφιερωμένη στη μνήμη του άξιου τέκνου του Χάρακα , του εξαίρετου ανθρώπου , του αξέχαστου λυράρη μας ,Παντελή Σταυρουλάκη.
Πέρασαν κιόλας 15 μήνες από την τραγική εκείνη μέρα του Σεπτέμβρη του 1982 που η σκληρή μοίρα τον πήρε από κοντά μας. Πέρασαν 15 μήνες , από τότε που ο χάρος τον άρπαξε κυριολεκτικά από την αγκαλιά μιας άλλης του μεγάλης μα και μοιραίας αγάπης.
Γιατί ξέρουμε πως εκτός από την αγάπη του , την λύρα, ειχε και μια άλλη αγάπη , τη θάλασσα.
Και φεύγοντας από κοντά μας , πριν κλείσουν για πάντα τα μάτια του, η τελευταία εικόνα που αντίκρισε και έκλεισε μέσα του, ήταν το γαλάζιο όνειρο του Λιβυκού Πελάγους, το όνειρο της παντοδύναμης ομορφιάς μα και του παγερού θανάτου.
Από τότε για την κοινότητα του Χάρακα υπάρχει ένας ανοικτός λογαριασμός μαζί του.
Να τιμήσει όπως του πρέπει τον αδικοχαμένο λυράρη της. Βέβαια το χρέος αυτό δεν εξοφλείται με αποψινή εκδήλωση μόνο , μα όσες και ανεπακολουθήσουν και ότι κι αν κάμομε γι΄αυτόν το χρέος προς αυτόν είναι βαρύ είναι μεγάλο και μου φαίνεται ότι θα παραμείνει πάντα ανεξόφλητο.
Στους σημερινούς δύσκολους καιρούς μας η ξενόφερτοι πολιτισμοί, οι ξενόφερτοι τρόποι ζωής ολοένα πιο επικίνδυνα προσπαθούν να μας πνίξουν στην αλλοτρίωση , να μας αποξενώσουν δηλαδή από τους ίδιους μας τους εαυτούς μας, και να μας κάνουν να ξεχάσομε και να χάσομε την εθνική μας ταυτότητα , να αλλοιώσουν την Κρητική μας ιδιοσυστασία .
Και αυτό που αντιστέκεται αποφασιστικά σ αυτόν το πόλεμο ,αυτό που μας προστατεύει από αυτό το κακό, την εξαφάνιση δηλαδή της Κρητικής μας συνείδησης, είναι η κρητική μουσική, η κρητική λύρα.
Να γιατί κάθε γνήσιος λυράρης της Κρήτης , είναι αγωνιστής, εθνικός αγωνιστής!
Και να το μετερίζι που έδινε τις μάχες του ο αγαπημένος Φίλος Παντελής.
Γι αυτό , επαναλαμβάνω, το χρέος μας προς αυτόν θα μένει πάντα βαρύ και μεγάλο.
Δεν ήταν απλώς λυράρης ο Παντελής .
Ήταν Λυράρης γνήσιος!
Ήταν ένα σπάνιο αγριολούλουδο του γκρεμού , με μοναδικό ,αποκλειστικό άρωμα, μέσα στον κήπο των Κρητων καλλιτεχνών.
Τελειώνω με μια μαντινάδα που ήταν βαριά πρόκληση στη Μοίρα.
«Μοίρα δεν σε φοβούμαι πια κι ότι κιαν θέλεις κάμε
κι ανε ζητήσεις να με βρεις λέω σου πως επά-με»
Ναι αγαπημένε φίλε , έχει γίνει αλήθεια το νόημα της μαντινάδας που τραγουδούσες ζωντανός.
Πραγματικά τώρα πεθαμένος φυσικά δεν φοβάσαι τη μοίρα σου. Δεν την φοβάσαι γιατί δεν μπορεί πια να σου κάμει κανένα κακό.
Δεν τη φοβάσαι γιατί μολονότι νεκρός , ζεις πάντα ολοζώντανος μέσα μας , στη μνήμη μας. Και τα τραγούδια σου μας συντροφέβουν και θα μας συντροφεύουν πάντα , στις χαρές και στις λύπες μας , και πάντα θα παραμένεις ζωντανός ανάμεσά μας.
Και αυτό μου φαίνεται είναι η ανταμοιβή κάθε γνήσιου καλλιτέχνη και κάθε αληθινού ανθρώπου.
Γεώργιος Ψαράκης.
Πηγή: Pantelis Stauroulakis-Παντελής Σταυρουλάκης – Κώστας Ψαράκης
