Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Διάβαζα κάποιες μικρές ιστορίες παιδιών που έδιναν πανελλήνιες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν.
Θα σας αφηγηθώ και εγώ μια μικρή ιστορία δύο αδελφών που έχω την ευλογία να είναι οικογένεια μου.
Δύο πανέμορφα κορίτσια με κάλλος ψυχικό και σωματικό.
Η Μαρία, μεγαλύτερη, σπουδάζει στην Αθήνα το όνειρό της, ευτυχώς είχε γράψει πολύ καλά στις πανελλήνιες και πέτυχε την πρώτη της επιλογή.
Οι γονείς, άνθρωποι νοικοκύρηδες όπως θα έλεγε η μητέρα μου ,της καθημερινής βιοπάλης. Ανθρωποι που δεν τους χαρίστηκε τίποτα .
Ο πατέρας, όλη την ημέρα στους δρόμους και η μητέρα ,μια δύσκολη δουλειά σε ξενοδοχείο,μια δουλειά που την κάνει κάθε μέρα να ξυπνάει με πόνους στα χέρια και στους ώμους.
Κι όμως, στα παιδιά τους πάρα τις οικονομικές δυσκολίες δεν έλλειψε ποτέ τίποτα και ξέρω ότι αν καμιά στιγμή έχω δυσκολία και τους ζητήσω χρήματα, η μητέρα με τους πόνους στα χέρια θα έχει πάντα ένα κομπόδεμα στη άκρη για ώρες ανάγκης. Μου το έχει προτείνει εξάλλου άπειρες φορές!
Αυτή η μητέρα, όταν είχα ανέβει Αθήνα για λόγους υγείας ήταν εκείνη που ήρθε μαζί μου χωρίς να το ζητήσω, ήταν εκείνη που μου κρατούσε το χέρι και εγώ της έλεγα να φύγει να κατέβει Κρήτη να μην ξοδεύεται για εμένα.
Αλλά εκείνη ,όχι μόνο δεν έφευγε αλλά ερχόταν κάθε μέρα στο νοσοκομείο και μου κρατούσε εκείνα να μηλοπιτάκια που λάτρεψα. Τα λάτρεψα γιατί είχαν την γεύση της αγάπης της έγνοιας του νοιάξιμου.
Και φυσικά η Μαρία της, ήταν από τις πρώτες που ήρθε να δώσει αίμα για εμάς, αυτήν τη δύσκολη στιγμή .
Η Μαρία, δουλεύει πάντα καθ’ όλη την διάρκεια των σπουδών της για να έχει δικό της χαρτζιλίκι, να μην βαραίνει περισσότερο οικονομικά τους γονείς της.
Φέτος έδωσε πανελλήνιες και η δεύτερη κόρη τους, η αδελφή της Μαρίας, η Ελένη.
Η Ελένη δεν έγραψε τόσο καλά όσο η Μαρία με αποτέλεσμα να έχει περιορισμένες επιλογές.
Όταν όμως συμπλήρωναν μαζί το μηχανογραφικό χωρίς την γνώμη των γονιών τους, ο γνώμονας τους ήταν μια σχολή που να έχει συνάφεια με το Πανεπιστήμιο της Μαρίας για να μπορούν να σπουδάζουν μαζί στην ίδια πόλη ,στο ίδιο σπίτι.
Και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα η Ελένη χάρηκε τόσο που συνδύαζε μια σχολή που πλησιάζει το όνειρο της, αλλά και που θα μπορέσει να πάρει μεταγραφή για την Αθήνα.
Και φυσικά και η Ελένη δουλεύει για το χαρτζιλίκι της και ποτέ δεν παίρνει τα χρήματα που της δίνουν οι γονείς της.
“Μα τα παρακαλώ Ζαμπία να τους δώσω χρήματα για τη βόλτα τους, και δεν θέλουν”, μου λέει ο πατέρας τους.
Τώρα στις δημοτικές εκλογές η Μαρία θα καθυστερήσει να πάει στη σχολή της γιατί θα μείνει για να με ψηφίσει, έτσι μου λέει, και εγώ συγκινούμαι που έχω τέτοια κορίτσια όνειρο στην οικογένεια μου!
Τα φανταστικά αυτά κορίτσια σε αυτήν την ιστορία έχουν και φανταστικά ονόματα.
