Μ’ όλη εκείνη την ανούσια χαρτούρα σας…
Την ατέλειωτη γραφειοκρατία…
Τις ατέλειωτες στατιστικές που πρέπει να συμπληρώσω…
Τους προγραμματισμούς που γράφω και ποτέ δεν ακολουθώ, επειδή συνεχώς προσπαθώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο…
Τα αναλυτικά προγράμματα που ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα…
Την ασθένεια των διπλωμάτων και των πιστοποιητικών παρακολούθησης χιλιοειπωμένων σεμιναρίων…
Με την κάθε σας επίθεση…
Που δεν μπορείτε να μπείτε στη θέση του άλλου και κρίνετε τα εντός τάξης, ενώ είσαστε εκτός…
Που παρεξηγείτε ακόμη και τ’ αστείο μες στην τάξη, μη εννοώντας να καταλάβετε πως για να είσαι δάσκαλος, πρέπει πρώτα να φυλάξεις και το παιδί μέσα σου και να το βγάλεις προς τα έξω…
Που βγάζετε τ’ απωθημένα σας σ’ εμένα, επειδή κάποιος δάσκαλος κάποτε σας χαστούκισε, επειδή κάποιος σας φώναξε, επειδή θέλατε να γίνετε δάσκαλοι και δεν τα καταφέρατε…
Με τα ακατάλληλά σας κτήρια…
Που επιτρέπουν στον καθένα να μπαίνει μέσα, αφήνοντας κι εμένα και τα παιδιά απροστάτευτους…
Που έχουν ρωγμές, ασταθή κάγκελα, επιφάνειες σκληρές, όλα κατάλληλα για τραγωδίες …
Που έχουν αίθουσες – αποθήκες και ελλιπή υλικά, όλα κατάλληλα για παρωδίες…
Με το που δέσατε τα χέρια μου…
Που δε μου δίνετε χρόνο να βοηθήσω το παιδί που έχει πρόβλημα…
Που δε μου δίνετε μέσα να προστατέψω τα παιδιά που δεν έχουν πρόβλημα…
Που αντί να είσαστε δίπλα μου και να με στηρίζετε, πάντα, μα πάντα, είσαστε απέναντι και με κρίνετε…
Με τους ατέλειωτους δρόμους που πρέπει να οδηγήσω…
Με τα ατέλειωτα νοίκια που πρέπει να πληρώσω …
Με τα ατέλειωτα υλικά που πρέπει ν’ αγοράσω…
Με τον ατέλειωτο χρόνο που πρέπει ν’ αφιερώσω…
Με το στόμα που μου κλείσατε, να μην μπορώ να μιλήσω, παρά μόνο αν αναφέρομαι σε δείκτες επιτυχίας και επάρκειας, σ’ ένα σύστημα ανεπάρκειας…
Δεν τα καταφέρατε όμως!
Εδώ είμαι ακόμη!
Κι εδώ θα είμαι!
Να κάνω τον παλιάτσο για παιδικά χαμόγελα!
Ν’ ανοίγω την ψυχή μου, για να παιδαγωγώ ορθά!
Να έχω αυτιά και χέρια ανοικτά, για ν’ ακούω και να διώχνω μακριά τα δάκρυα των παιδιών…
Ν’ ανοίγω δρόμους εκεί που βάζετε αδιέξοδα…
