Το ζυμωτό ψωμί, το ψωμί του χωριού μας.
Τα παλιά χρόνια κάθε οικογένεια ζύμωνε το ψωμί της στο δικό της φούρνο ή στο φούρνο της γειτονιάς.
Η προετοιμασία όμως αυτής της «ιεροτελεστίας» άρχιζε πολλούς μήνες πριν. Η κάθε οικογένεια, φρόντιζε να έχει σπαρμένα από το φθινόπωρο μερικά χωράφια της με σιτάρι.
Κατά το μήνα Ιούλιο (Θεριστή τον έλεγαν τότε γι’ αυτό το λόγο) έβλεπες μπουλούκια τους «Θεριστάδες» να’ ναι απλωμένοι μέσα στα σταροχώραφα και να μαζεύουν τον ευλογημένο καρπό.
Τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια επιστρατεύονταν στη συνέχεια για να κουβαλήσουν τα δεμάτια στα αλώνια.
Η θέση της κάθε θημωνιάς ήταν δεδομένη πάντα και έτσι η κάθε οικογένεια ήξερε που έπρεπε να αποθέσει τα δεμάτια της μέχρι να ‘ρθει η σειρά της για αλώνισμα.
Όταν ολοκληρωνόταν το αλώνισμα πάλι με τα «ζωντανά» μετέφεραν το ευλογημένο σιτάρι στην αποθήκη του σπιτιού και το αποθήκευαν σε κατάλληλο χώρο.
Κάθε φορά που η οικογένεια χρειαζόταν ψωμί, οι άνδρες του σπιτιού πήγαιναν το σιτάρι στο μύλο να το αλέσουν και να φέρουν στο σπίτι το αλεύρι.
Τότε το αυτονόητο για να θεωρεί κάποιος ότι έχει αφθονία στο σπίτι του ήταν το τρίπτυχο «αλεύρι – λάδι – κρασί”.
Οι άντρες επίσης ήταν αυτοί που πριν τις βροχές φρόντιζαν να συλλέξουν τα ξύλα που χρειάζονταν για να κάψει ο φούρνος.
Οι νοικοκυρές που φτιάχνουν ψωμί στα σπίτια τους είναι ένα είδος προς εξαφάνιση.
Σήμερα πηγαίνουν και παίρνουν ψωμί είτε από το σούπερ μάρκετ, είτε από το φούρνο της γειτονιάς τους.
Πηγή: εδώ
