Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Διπλή Γιορτή ήταν εχθές…
Σπουδαίες γιορτές και οι δυο!
Σαν να έχασα κάτι όμως, σαν να μην κέρασα για εκείνη, για την άλλη γιορτή , εκείνη την σπουδαία!
Σαν να μην κέρασα για τον Γιάννη, για τον Μάνο, για τη Στέλλα!
Τον Γιάννη, τον συνάντησα στα πρώτα μου χρόνια σαν εκπαιδευτικός, σε ένα σχολείο της γειτονιάς μου.
Ψηλός, αδύνατος με μαύρα μαλλιά που δε με άφησε να τα χαϊδέψω ποτέ, με μαύρα μάτια που δεν χώρεσα ποτέ στο βλέμμα τους…
Τότε ήταν που άρχισα να διαβάζω τόμους βιβλία, να ψάχνω στο ίντερνετ για φάσματα και σύνδρομα, να οργανώνω διαφορετικά διδασκαλίες…
Ό,τι κι αν έκανα, τίποτα δεν νίκησε τη μουσική , τις νότες , τα τραγούδια.
Δίπλα τους καθόταν πάντα και σιγομουρμούρίζε άχρονα, άτονα, αγγελικά!
Ακόμα πιστεύω ότι ήταν το πιο χαρισματικό παιδί που πέρασε από την τάξη με την δική μου προσωπική ανωνυμία .
Και μετά γνώρισα τον Μάνο.
Τον Μάνο που θα κουβαλάω μέσα μου λίγο πιο πολύ από τα άλλα μου παιδιά.
Τον Μάνο που το όνομά του είναι γραμμένο ακόμα στην αυλή του σχολείου, κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια που έχει να παίξει εκεί.
Τον Μάνο που ζωγράφιζε μόνο με πορτοκαλί μαρκαδόρο!
Σίγουρα ακόμα όλα πορτοκαλί θα τα βάφει… όπου κι αν είναι.
Κι αν η μουσική είχε χρώμα πορτοκαλί θα ήταν… σίγουρα.
Μαζί τους έμαθα να σιγομουρμουρίζω άχρονα, πορτοκαλί μουσικές , να χαϊδεύω με τα μάτια και τις λέξεις, να χαίρομαι το λίγο, να εκτιμώ το μοναδικό ,να θαυμάζω το απλό, να στέκομαι με δέος σ’ εκείνες τις μητέρες που μεγαλώνουν πορτοκαλί παιδιά , να θυμώνω με τις δομές τις κοινωνίας μας, να περιμένω,να περιμένω, να περιμένω…
Λίγα δεν τα λες…
2 Απριλίου Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
