π. Αντωνίου Φραγκάκη
Τετάρτη επέτειος από την μεταχώρησή σου στα επουράνια εγγίζει… Και είναι σαν να μην έφυγες ούτε στιγμή, αλλ’ αισθητοποιείς την παρουσία σου «εν ετέρα μορφή», ενδεδυμένη της αφθαρσίας την θεοΰφαντη περιβολή και της ενχριστώσεως την έκπαγλη ωραιότητα… Η όψη σου αμεσότατη εξεικόνιση της ουράνιας μυσταγωγίας, οι οφθαλμοί σου ζωντανή αντανάκλαση της «άνωθεν φωτοχυσίας», οξυβελή μάτια λόγω προφητικής ενοράσεως, γλυκόθωρα λόγω μητρόστοργης οπτικής θωπείας, μεταποιημένα ένεκεν χαριτόδοτης αλλοιώσεως και της υπερφυούς Θαβώρειας εμπειρίας… Αυτής, ακριβώς, που συνείχε το είναι σου…
Το χαμόγελό σου λείαινε εμπαθείς οξύτητες και γαλήνευε ταραγμένες καρδιές… Η δυνατή σου διόραση διαυγής «τομογράφος» του Πνεύματος! Και η εκπληκτική σου προόραση σύμπτυξις χρόνου και απλανής ειδησεογραφία του μέλλοντος! Το χάρισμα των ιαμάτων «κολυμβήθρα Σιλωάμ» και παραδείσιο αναψυκτήριο των αναγκεμένων! Η δε ζωήρρυτος διδασκαλία σου τηλαυγής φάρος και ασφαλής οδηγός των «εν πλάναις όντων» και των εν γένει εσκοτισμένων! Τα θαύματά σου πάμπολλα και τρανταχτά. Δεν είναι φαντασιώσεις νευρασθενών όπως διατείνονται οι εχθροί σου. Είναι τεκμήρια αγιότητας που επικυρώνουν την δύναμή σου… Άλλο θρησκευτικό παραλήρημα από διαταραγμένες υποφύσεις και αγκυλωμένους νευροδιαβιβαστές, και άλλο παράδοξες θεραπείες που εξαγγέλονται με θαυμασμό από τους ειδικότερους αναλυτές…
Ενοχλεί η παρουσία σου και η διδαχή σου, τους σιτιζομένους διαρκώς «στους σταύλους του Αυγεία»! Μα και θεριεύει η ζωογόνος παρακαταθήκη σου κάθε ουρανοδρόμο περπάτημα και οποιαδήποτε ψυχοσωτήρια προσδοκία.. Από τ’ αστέρια του ουρανού πήρε διαμάντια ο Νυμφίος σου και περιέβαλλε την μορφή σου. Θέλαμε κι εμείς να σου πλέξουμε στέφανο, μα είναι μικρά τα χέρια μας και δεν έφθαναν, και αδύνατα τα μάτια μας για ν’ αντέξουν το φως σου. Εκείνος Μόνος απέδωσε πρεπόντως το περίβλεπτο βραβείο της άνω κλίσεως… Έναυλη μένει ακόμη στην ακοή μας η ανασεμιά της υπομονής σου. Και τώρα, ζεις την αιώνια άνοιξη, σαν κύμα πού ροχθίζει ανυπόμονο στην παρυφή του όρους Κυρίου, στην αναμονή της «καινής κτίσεως»!
Σε παρακαλούμε:
Την ώρα που εμείς μυστικά τα Χερουβείμ εικονίζουμε, και οι φίλοι σου άγγελοι μυριάδες κατεβαίνουν στη γη, άγνισέ μας την καρδιά και τον νου, και δος μας μάτια καθαρά να σε βλέπουμε… Μυσταγώγησε μέσα μας την προσφιλή παρακαταθήκη σου, όπως την δανείσθηκες δια χειρός Μακαρίου του Αιγυπτίου και επιμελώς την έζησες με την συνδρομή του Κυρίου: «Πάσαις ταίς φιλοθέοις ψυχαίς έστι μην Ξανθικός, εν ω δοξασθήσονται δια της δυνάμεως του Πνεύματος, όπερ έσται αυτοίς τότε ένδυμα, βρώσις, αγαλλίασις, χαρά, άμφιον, ζωή αιώνιος…» Γένοιτο και δι’ ημάς δι’ ευχών σου. Αμήν!
