Όταν υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι, οι μαθητές δεν πρέπει να φοβούνται! Έχουν μάθει από τον δάσκαλο τους, να σκέφτονται να δημιουργούν..
Έχουν μάθει να διεκδικούν, να σέβονται, να εκτιμούν, να βρίσκουν νέους τρόπους να ξεπεράσουν στιγμιαίες δυσκολίες και στο τέλος να φοράνε περήφανα και να χαρίζουν στους γύρω τους, το πιο πλατύ χαμόγελο που διαθέτουν.
Γιατί τα παιδιά χαμογελούν βαθιά όταν παίρνουν αγάπη, όταν αρχίζουν να πιστεύουν στον εαυτό τους κι όταν το αποτέλεσμα τους δικαιώνει με ένα μόνο χειροκρότημα!
Τέτοιος δάσκαλος είναι ο Ευθύμης Κεκλικόγλου!
Αφορμή υπήρξε, ένα βίντεο που βρέθηκε στα χέρια μας και το οποίο αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την σχέση Δασκάλου μαθητή, αλλά και το μοναδικό συστατικό που μπορεί να χτίσει αυτή την μοναδική σχέση-ορόσημο- για την μετέπειτα πορεία του μαθητή σε ολόκληρη του τη ζωή:
Την αγάπη του δασκάλου προς τους μικρούς μαθητές, η οποία μετατρέπει το λειτούργημα της διδασκαλίας για τους μικρούς μαθητές, σε πάθος αδήριτο για την ζωή και την μάθηση σε όλες της τις προεκτάσεις!
Τον βρήκαμε και του μιλήσαμε!
“Ήρθα στον Άγιο Βλάση στα μέσα Οκτώβρη να αναπληρώσω κενή θέση. Με την γυναίκα μου την Όλγα προτιμήσαμε να μείνουμε Αγρίνιο και να πηγαινοέρχομαι.
Όταν πρωτομπήκα στο χωριό μαγεύτηκα. Ο Άγιος Βλάσης είναι πολύ όμορφο μέρος, μα πόσο αναξιοποίητο σκέφτηκα!
Έχω δουλέψει σε ορεινά χωριά της Κρήτης, έζησα και κατάγομαι από την Δράμα, μα για πρώτη φορά στην ηπειρωτική Ελλάδα, στα 7 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα του δασκάλου!
Τούτος ο τόπος όμως με ενέπνευσε… Το πράσινο γινόταν ένα με τα βουνά και… ίσως τόση περιεκτικότητα οξυγόνου δεν ξανάνιωσα ποτέ στον αέρα!
Όταν γνωρίστηκα με τους μικρούς μαθητές, τότε κατάλαβα τι σημαίνει γνήσιο και αυθεντικό συναίσθημα! Τα αθώα τους βλέμματα γεμάτα όρεξη για μάθηση ήταν η κινητήριος δύναμη για μένα!
Από την πρώτη στιγμή είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ, θα δώσω ότι μπορώ σ αυτά τα παιδιά! Μόνο και μόνο που τα έβλεπα να έρχονται με ταξί από τα διπλανά χωριά κατάλαβα το μέγεθος της δυσκολίας!
Αλλά όλες τις ξεπεράσαμε όλοι μαζί. Γονείς και μαθητές!
Το βίντεο δεν μπορούσε να χωρέσει όλες τις δράσεις μας. Θα σταθώ σε δυο τρία σημεία. Στην προσφορά από την διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Πάτρας ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, στην συνεργασία των δημοτικών σχολείων της περιοχής στην εκπαιδευτική εκδρομή στα μεταλλωρυχεία Φωκίδας,και τις δράσεις των παιδιών που για μένα πέραν των άλλων στόχευαν και στην ενδυνάμωση της κοινωνικοποίησης τους!
Μάλιστα για να βγάλουμε τα έξοδα της εκδρομής αποφασίσαμε από κοινού να “βγουν” από τα κάλαντα! Έτσι παραμονή των Χριστουγέννων πήραμε “σβάρνα” τα χωριά και τα “πάμε” σε όσους μπορούσαμε.
Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν μ αυτή την πρωτοβουλία μια πιο πολύ οι κάτοικοι των χωριών! Αποτέλεσμα ήταν να μαζέψουμε 250 ευρώ κι έτσι καμιά οικογένεια δεν επιβαρύνθηκε το παραμικρό! Με τους δασκάλους της Κυπαρίσσου Ειρήνη Σκανδάλου και της Ποταμούλας Κωστή Κωνσταντίνου είχαμε άψογη συνεργασία!
Μάλιστα στην εκδρομή τα παιδιά φορούσαν χρωματιστά μπλουζάκια που αγοράσαμε! Πράσινα για την Κυπάρισσο, κόκκινα για Ποταμούλα και μπλε για μας, για τον Άγιο Βλάση! Περάσαμε υπέροχα και αποκομίσαμε όλοι μοναδικές εμπειρίες… Μικροί και μεγάλοι! Δεν ξεχνώ επίσης το πως χαρήκανε τα παιδιά τα «Mαρτάκια» που χάρισε στο σχολείο μας η Μαρία Σερπάνου!
Κάναμε πολλά. Ονειρευτήκαμε και σχεδιάσαμε πολλά. Στεναχωριέμαι που φεύγω μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Πιστεύω όμως ότι θα πιάσουν τόπο οι ενέργειές μου ώστε το μικρό δημοτικό σχολείο του Χωριού να γίνει ολοήμερο.
Είναι πολύ σημαντικό μετά το τέλος των μαθημάτων οι μαθητές να κάνουν και την προπαρασκευή των μαθημάτων τους για την επομένη μέρα. Οι γονείς συμφωνήσανε-είχαμε πάντα άψογη συνεργασία-απομένει το αποτέλεσμα..
Ακόμα ένα σχέδιο που έμεινε στην μέση ήταν η συνεργασία με τις κατασκηνώσεις Χ.Ε Αγρινίου που είναι στο χωριό για κοινές δράσεις στην καλοκαιρινή περίοδο!
‘Ίσως μια άλλη ιδέα μου θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα και την μετέφερα στον πρόεδρο του χωριού… Αν ο Άγιος Βλάσης οριζόταν ως δυσπρόσιτο δημοτικό σχολείο τότε ίσως να απολάμβανε κάποια ξεχωριστά προνόμια και σίγουρα δεν θα “ξέμενε” ποτέ από παιδαγωγό!
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς παρέθεσα ένα γεύμα στο καφενείο του χωριού της Χρυσούλας Καπνιά σε γονείς και φίλους.
Ήταν μια όμορφη μέρα που δύσκολα θα την σβήσω από την μνήμη μου!
Είχαμε την περιέργεια να τον ρωτήσουμε:
Δάσκαλε δεν μπήκες στον πειρασμό να γνωρίσεις την….νυχτερινή ζωή του χωριού;
Ο Ευθύμης γέλασε και χωρίς να αλλάξει αυτόν τον γαλήνιο και σεμνό τρόπο που είχαμε από την αρχή της κουβέντας μας, μας είπε:
Όχι.. είναι αλήθεια πως όχι… Μα θα σου πω κάτι… Την τελευταία μέρα κατάλαβα ότι το χωριό έχει ξενοδοχείο! Είναι ένα υπέροχο ξενοδοχείο! Μα δεν έχει ταμπέλα! Αν την έβλεπα σίγουρα θα έμενα!
Φεύγω με τις καλύτερες αναμνήσεις από τον Αγιο Βλάση! Όμως θέλω το σχολείο να ναι εκεί και να καλυτερεύει! Κι ας είμαι μακριά εγώ θα βρω κάποιον τρόπο να ‘ μαι εκεί όταν αυτό χρειαστεί!!
Κλείνοντας την κουβέντα με τον Ευθύμη, αυτόματα μου ρθε στο μυαλό ο τίτλος μιας παλιάς Ελληνικής ταινίας με τον Κώστα Βουτσά..”Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά”!!
Κι αν τότε και ακόμα και τώρα το “δασκαλάκος” κρύβει μέσα του ταυτόχρονα την ειρωνεία και την άγνοια για τον παιδαγωγό και μέντορα των παιδιών μας, το έργο τέτοιων δασκάλων όπως του Ευθύμη Κεκλικόγλου, δίνει στο υποτιμητικό – για κάποιους- υποκοριστικό, δυσπρόσιτη έννοια!
Εύγε Δάσκαλε!
Δείτε το βίντεο εδώ
Πηγή: parakampylianews.blogspot.gr
