Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Τα χρόνια της μεταπολίτευσης τα ζήσαμε…
Και τα ζήσαμε έντονα, πάνω στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μας.
Χρόνια που μας σημάδεψαν από κει και πέρα…
Ο Μίκης Θεοδωράκης στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν «κόκκινο πανί» για πάρα πολλούς.
Μόνο στις παρέες μας, στις πορείες, στις συγκεντρώσεις ήταν «παρόν»…
Για τα σχολεία μας ούτε κουβέντα…
Το Μάη 1978 βρέθηκα με την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου (και την Παιδαγωγική Ακαδημία της Ρόδου) στην Κύπρο.
Μέσα στ΄ άλλα που επισκεφτήκαμε ήταν και ένα σχολείο στους προσφυγικούς καταυλισμούς που οι μαθητές τους έκαναν μάθημα στις σκηνές ακόμα.
Χωριστήκαμε σε ομάδες.
Ήμουν από τους τυχερούς που πήγα σε μια σκηνή – τάξη, όπου οι μαθητές έκαναν μουσική εκείνη την ώρα.
Έπαιζαν με μαντολίνα «Το γελαστό παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη.
Συγκλονίστηκα.
Ήταν για μας κάτι αδιανόητο, ο Θεοδωράκης να διδάσκεται στο σχολείο…
Η εικόνα αυτή με ακολούθησε για πολύ καιρό και με σημάδεψε.
Έτσι, όταν λίγους μήνες αργότερα κλήθηκα να κάνω την πρώτη μου διδασκαλία σε ένα μεγάλο σχολείο, σε κεφαλοχώρι κοντά στο Ηράκλειο, διάλεξα να διδάξω μουσική…
Έπαιζα λίγο ακορντεόν και αυτό θα άρεσε στα παιδιά.
Ο Δάσκαλος της τάξης, δημοκρατικός, με ρώτησε τι θα μάθω στα παιδιά και του εξήγησα, ότι θα τους μάθω το «Γελαστό παιδί» του Θεοδωράκη…
Μετά την πρώτη ψυχρολουσία που δέχτηκε, μου λέει εσύ είσαι ο δάσκαλος της τάξης, εσύ κάνεις κουμάντο, αλλά πρόσεξε γιατί θα έχουμε θέμα με το Διευθυντή του σχολείου.
Δεν άλλαξα τραγούδι, μπήκα στην τάξη μου και μετά την «αφόρμιση» ξεκινήσαμε να λέμε τις πρώτες νότες και τους πρώτους στίχους του τραγουδιού…
Δεν είπαμε πολύ και ανοίγει η πόρτα της τάξης και ορμά έξαλλος ο Διευθυντής του σχολείου…
– Όξω κουμουνιστή από το σχολείο μου, άρχισε να ουρλιάζει…
Μετά το πρώτο πατατράκ και το πάγωμα όλων, σηκώθηκα, άφησα το ακορντεόν και τον έβγαλα κακήν κακώς από την τάξη μου.
– Εγώ είμαι ο Δάσκαλος της τάξης (και ας ήμουν 19 χρόνων), εγώ κάνω κουμάντο εδώ μέσα, ενώ οι φωνές μας ακουγόταν σε όλο το κτήριο…
Βρήκα το κουράγιο και τη δύναμη και συνέχισα το μάθημα, ενώ το διάλειμμα στο γραφείο του Διευθυντή έγινε ο χαμός.
Με κατήγγειλε στον υπεύθυνο καθηγητή μου, που ευτυχώς ήταν ο αείμνηστος Παιδαγωγός Γιάννης Ιωαννίδης και πέρασε στο ντούκου η καταγγελία…
Από τότε έβαλα στόχο μου και σκοπό μου απ΄ όποια σχολεία και να πέρασα, απ΄ όποιες τάξεις και να δίδαξα, πάντα λέγαμε με τα παιδιά το «Γελαστό παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη…
Οι μαθητές μου ίσως να το θυμούνται!
Αθάνατος…
