Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Και βέβαια πήγαμε και εμείς σχολείο…
Δεκαετία 1960…
Μάλλον εγώ γεννήθηκα στο σχολείο…
Ίσως και για το λόγο αυτό να το αγαπώ τόσο πολύ!
Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος στο χωριό που μέναμε και απ΄ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μαθητής ήταν…
Με παπούτσια ή χωρίς, με κοντά ή μακριά παντελονάκια, πάντα μπαλωμένα αφού μονίμως τα σκίζαμε, θυμάμαι τον εαυτό μου μαθητή στην Α’ Δημοτικού!
Δε θυμάμαι πόσες χρονιές κάθισα εκεί…
Κάποια στιγμή προβιβάστηκα και ακολούθησα μια τάξη ως το τέλος…
Μα δεν μου ήταν γραφτό να πάω στο Γυμνάσιο, καθώς δεν είχα ηλικία εγγραφής.
Έτσι έμεινα μια χρονιά ακόμα στην ΣΤ’ τάξη…
Το σχολείο μου ήταν μικρό, μονοθέσιο, στον Κουσέ της Μεσαράς με 30 πάνω – κάτω μαθητές, από τα αντισεισμικά της εποχής, δηλ. με λαμαρίνες που το χειμώνα πάγωναν και το καλοκαίρι πύρωναν. Όμως δε θυμάμαι ούτε κρύο ούτε ζέστη να μας ακουμπά…
Θυμάμαι όμως την άνοιξη να μπαίνει ένα δροσερό αεράκι από τα παράθυρα και τα πουλιά, πολλά πουλιά, να κάθονται στους ευκαλύπτους που σκιάζανε το σκολειό και να κελαηδούν…
Τι κελάηδημα Θεέ μου… θεϊκό!
Ακόμα το ακούω στ’ αυτιά μου…
Όλα τα είχαμε…
Μάθημα το απόγευμα, μάθημα το Σάββατο, νηστεία το διάλλειμα όταν κάναμε αταξίες, παιχνίδι, πολύ παιχνίδι, τραγούδι, εκδρομές και το σχετικό διάβασμα… Είχαμε όμως την ελευθερία μας…
Πραγματική ελευθερία!
Τα ζήσαμε τα μαθητικά μας χρονιά…
Ζωή πραγματική!
Με τα γόνατα μονίμως γρατζουνισμένα από το παιχνίδι, με το λαιμό μας να κλείνει από τις φωνές, με τη ζωή μας να μην μπαίνει σε καλούπια…
Πραγματική ελευθερία…
Κι ας ήταν χούντα!
