”Ο Γιάννης ο ν’ο τσελεπής, ο Γιάννης ο λεβέντης
τα γράμματα παράτησε και το ζευγάρι πιάνει.
Και έσπειρε κι εθέρισε και φτιάν’ τρία δέματα.
Το’ να το δίνει δεκατιά και τ’ άλλο τον δραγάτη,
το τρίτο του ξαπόμεινε να φάνε τα παιδιά του.
Στον κόκορα το φόρτωσε στο μύλο να το πάει….”
Από τα Λαογραφικά της Λευκάδας.
Ο θέρος άρχιζε στις αρχές Ιουνίου.
Καμιά φορά ανάλογα με τον καιρό και στα τέλη Μαΐου.
Στο θέρο πήγαιναν όλοι, άντρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι.
Ο καθένας βοηθούσε με τον τρόπο του.
Κινούσαν πολύ πρωί και μόλις έβγαινε ο Αυγερινός, το άστρο της αυγής, άρχιζαν τη δουλειά με τα δρεπάνια τους, που τα είχαν ακονίσει με τη λίμα τους.
Η δουλειά γινόταν με σβελτοσύνη και επιτηδειότητα.
Στα πλαγερά χωράφια η δουλειά δεν ήταν και τόσο κοπιαστική, αλλά στα πεδινά που τα σπαρτά ήταν ψηλόκορμα και πυκνά, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Απαραίτητα οι θεριστάδες σκέπαζαν το κεφάλι τους για να μην τους ζαλίσει ο πυρωμένος ήλιος.
Ο ιδρώτας στάλαζε από παντού..
Ο θεριστής έκοβε με το δρεπάνι όσο έπιανε η χούφτα του, ένα μικρό δηλαδή χερόβολο που, θερίζοντας το, το έριχνε δίπλα του.
Πίσω του ερχόταν άλλος που μάζευε τα μικροχερόβολα και τα’ κανε μεγαλύτερα, δένοντας τα με σκοινί που σχημάτιζε με θερισμένες καλαμιές…….
Κείμενο: ”Άρωμα Λευκάδας” – Φωτογραφίες: Τα όμορφα χωριά της Ελλάδας
