Πάμε πολλά πολλά χρόνια πίσω…
Πενήντα και βάλε…
Όταν ο θερισμός στον κάμπο της Μεσαράς ήταν σωστό πανηγύρι…
Ξεκινούσε σαν αυτές τις μέρες και όσο πήγαινε…
Έπιανε και Ιούλη!
Οι θεριστάδες μετακόμιζαν στα χωράφιά.
Και ήταν παρούσα όλη η οικογένεια…
Οι μικροί έφερναν νερό και έκαναν μικροεξυπηρετήσεις και οι μεγάλοι θέριζαν και κουβαλούσαν τα στάχυα…
Τα δρεπάνια παίρνανε φωτιά…
Τα στάχυα γινόταν μικροί σωροί για να μεταφερθούν στο αλώνι…
Το μεσημέρι μαζευόταν στη σκιά ενός δέντρου…
Το φαγητό ήταν απλοϊκό…
Σταφιδολιές, ντάκος, τυρί και μερικές φορές μαγειρεμένο φαγητό…
Οι πρωταγωνιστές αυτού του έργου ήταν αυτοί που μας ανέθρεψαν…
Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες…
Ας είναι αναπαυμένοι!
Ζ. Κ.
