Στο Θέατρο υπάρχει μια μάχη, μια συνεχής μάχη με τους θεατές.
Πρέπει να κάθονται ακίνητοι και να σε ακούν, ανεξάρτητα πόσο μεγάλη είναι η παύση που κάνεις.
Τους παρακολουθείς.. υπάρχει αυτή η γοητεία…
”Τώρα, μείνετε ακίνητοι. Όχι ακόμα… θα το κρατήσω, θα το κρατήσω.. λίγο ακόμα.
Τώρα, μπορείτε να αναπνεύσετε. Έχετε την άδειά μου.”
Πάντα υπάρχουν ανήσυχοι θεατές που μιλούν, που ψάχνουν στις τσέπες τους, που κάνουν θορύβους, τόσο ενοχλητικούς για τον ηθοποιό, που είναι συγκεντρωμένος, έτοιμος να κλάψει, και ξάφνου, Χρατς!
Θυμάμαι μια φορά, υπήρχε ένας θόρυβος στο μέσο του δεξιού διαζώματος.
Δε μπορούσα να εντοπίσω ακριβώς τον άνθρωπο.
Ο ήχος όμως ερχόταν από ένα σημείο.
Κοίταζα εκεί, σταθερά για 5 λεπτά, και καθώς έλεγα τα λόγια μου, έλεγα από μέσα μου: ”Όχι… δε θα βάλεις το χέρι στην τσέπη σου. Θα μείνεις ακίνητος…”
Μετά το τέλος του έργου, έρχεται ένας άντρας και μου λέει:
– Κυρία Παξινού, να σας ρωτήσω κάτι;
– Παρακαλώ.
– Είπατε 3 λέξεις που δε μου άρεσε η μετάφραση.
– Δεν είμαι μεταφράστρια αγαπητέ μου.
– Ήθελα πολύ να τις σημειώσω, μα εσείς, με ”καρφώσατε” και δε μπορούσα να βγάλω το μολύβι.
– Α! εσύ είσαι..! Χαίρομαι..!
Πρέπει, λοιπόν,πάση θυσία να κερδίσεις τους θεατές.
Και όταν κατακτήσεις τους θεατές, έχεις πετύχει.
Κατίνα Παξινού
Σαν σήμερα, το 1973, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
