Γράφει ο Ζαχαρίας Καψαλάκης
Στην εκπαίδευση έμεινα 35 χρόνια.
Έδωσα μέσα από την καρδιά μου ότι μπορούσα…
Προσπάθησα για το καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έκανα και λάθη…
Το ακορντεόν ήταν ένα κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Αυτό μας έβγαζε από τα δύσκολα, όταν υπήρχε φόρτηση, αυτό μας έδεινε ρυθμό και αυτό έφερνε χαρά στην τάξη.
Ήμουν αυτοδίδακτός και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής (σχεδόν καθόλου).
Όμως με «λογισμό και όνειρο» πορεύτηκα μαζί του για τρεις δεκαετίες.
Μέγαρα, Μεσαρά, Ηράκλειο, σχολεία Ειδικής Αγωγής…
Πριν λίγο, ένας παλιός μου μαθητής, μου έστειλε το βίντεο που δημοσιεύω παρακάτω…
Για δυο σχολικά έτη (1992 – 1994) δίδαξα στο Ηράκλειο, στο 34ο Δημοτικό σχολείο στη Γιόφυρο, σε αίθουσες ενοικιαζόμενες σκορπισμένες εδώ κι εκεί.
Η Ε΄ τάξη είχε τρία τμήματα.
Με τους συναδέλφους μου συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα καινοτόμο πρόγραμμα.
Να κάνει ο καθένας στην τάξη του άλλου τα μαθήματα που «είναι καλός», που «αγαπά περισσότερο».
Άλλος έκανε τα μαθηματικά και στις 3 τάξεις, άλλος τη φυσική, άλλος τα θρησκευτικά κ.α.
Μόνο «Γλώσσα» έκανε ο καθένας στην τάξη του.
Ένα από τα μαθήματα που πήρα εγώ ήταν η μουσική.
Ήταν χειμώνας του 1993 όταν μας κάλεσε στην εκπομπή του ο Γιώργος Βιτώρος.
Στη Γειτονιά του Φεγγαριού…
Πήρα μια μικρή ομάδα μαθητών της τάξης μου και πήγαμε .
Το τι έγινε θα το δείτε στο βίντεο που ακολουθεί.
Ευχαριστώ το Λευτέρη που μου έστειλε το βίντεο και πραγματικά με συγκίνησε.
Ευχαριστώ τους μαθητές μου και τους συναδέλφους μου που συνεργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια και που με πολλούς μιλούμε ακόμα…
Σε όλους αυτούς το αφιερώνω το βίντεο αυτό…
