Δύο μέρες τώρα με ” φαγουρίζει ” η χέρα μου, μα θα το γράψω, για δε το κάνω μπλιό ζάφτι..
Οψάργας την άλλη , στη πόρτα Φαρμακείου στο χωργιό μου, ευρισκόμενη σε μεγάλη ανάγκη, πάρωρα, σχεδόν μεσάνυχτα, σε αναζήτηση φαρμάκου εκτάκτως , και μεγάλης ανάγκης για τη μητέρα μου και χτυπώντας επιτακτικά και με απόγνωση τη πόρτα του κλειστού δυστυχώς για μένα Φαρμακείου.
Απ’ το απέναντι καφενείο, παρέα νεαρών παρόλο που αντιλήφθηκε το όλο σκηνικό ,
καθόλου δε τάραξαν την ” ηρεμία τους ” οι έντονες κι απεγνωσμένες κινήσεις μου , και συνέχισαν να πίνουν νωχελικά το ποτό τους.
Ένας άνθρωπος ” πετάχτηκε ” στη στιγμή έξω απ το μαγαζί και ήρθε στο κατόπι μου,
με ειλικρινές ενδιαφέρον !! κι αγωνία για το τι μπορεί να μου συμβαίνει.
Του εξήγησα την κατάσταση , κι έφυγα στενοχωρημένη..
Την επομένη, κι αποδιαφώτιστα ακόμη, ανοίγοντας τη πόρτα του σπιτιού μου, βρήκα να κρέμεται σε τσαντάκι φαρμακείου στο πόμολο της πόρτας μας το φάρμακο του πόνου μας…
Και…μ’ έβγαλε στο κλάμα….
Θεόψυχα μου σας το λέω!
– Καωμένη είχα εγώ τη δουλειά μου Μιχάλη μου, το ίδιο βράδυ κιόλας, προμηθευόμενη απ’ αλλού το σκεύασμα που χρειαζόμασταν.
Μα δεν μπορώ να μη το πω …και να μην το φωνάξω!
Κατά κάποιο τρόπο ο Μιχάλης μου θύμισε τον αγαπημένο μου πατέρα…
Στη καλοσύνη, στην ανθρωπιά, στον τρόπο, στο λόγο του, ακόμη και στο παράστημα του.
Και σκέφτομαι, πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, που “σου βρίσκονται” στην ανάγκη, που νοιάζονται για το συνάνθρωπο τους, και του το δείχνουν έμπρακτα, δε φοβούμαστε πράμα!!!
Ο Μιχάλης και ο κάθε Μιχάλης, είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου,
που επιτελεί το ανώτερο χρέος του…
Τη μετουσίωση της αγάπης και του λόγου του Θεού σε πράξη.. .
Συνέχισε εσύ Μιχαλιώ!
Εσύ μπροστά, κι εμείς πατώντας με …σέβας στα χνάρια σου.
Όσοι το μπορούμε δηλαδή.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, που έκανες όλα τα μέσα μας ν’ ανθίσουν…
***Για το Μιχάλη Καρτσωνάκη ο λόγος, εδώ με τον ανιψιό, που απ ότι μαθαίνω δεν του αφήνει ρούπι στη καλοσύνη
Πηγή: Mariam Mariam
