Το κείμενο επιμελήθηκε η Αϊβαλάκη Ειρήνη, κοινωνιολόγος
Πρωτίστως ως μάνα και δευτερευόντως ως κοινωνικός επιστήμονας ενδιαφέρομαι να κατανοήσω τι είναι τα όρια που όλο και περισσότερες έρευνες υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάζουμε στα παιδιά μας, αν τα βοηθούν, πότε μπαίνουν και πώς πρέπει να γίνεται η επιβολή τους.
Ανάμεσα στην αυταρχική τιμωρία και την ανεξέλεγκτη επιτρεπτικότητα, υπάρχει και μία μέση λύση που είναι η λεγόμενη θετική πειθαρχία ή αλλιώς η θέσπιση ορίων.
Όρια δεν σημαίνει ασφυκτικός περιορισμός. Είναι η προσπάθεια να κατανοήσει το παιδί τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονιών του, είναι δηλαδή ένα είδος διδασκαλίας που γίνεται με αγάπη και όχι τιμωρία. Αυτό δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού αλλά αντίθετα είναι ένα μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία.
Οι γονείς αναφορικά με την επιβολή ορίων διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:
1)Οι αυταρχικοί γονείς, οι οποίοι απαιτούν πλήρη υπακοή με συνέπεια να καταστέλλουν την ανεξαρτησία των παιδιών τους.
2)Οι δημοκρατικοί γονείς , οι οποίοι ναι μεν επιβάλλουν όρια και κανόνες αλλά επιτρέπουν στα παιδιά να πειραματιστούν και έτσι να ανεξαρτητοποιηθούν.
3)Οι ελαστικοί γονείς, που δεν θέτουν κανένα όριο και τα παιδιά τους δρουν ανεξέλεγκτα παντού.
Από την ανάλυση των παραπάνω κατηγοριών γίνεται σαφές ότι οι δημοκρατικοί γονείς είναι εκείνοι που θα μεγαλώσουν τα πιο ισορροπημένα παιδιά.
Η επιβολή των ορίων είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία για τους γονείς. Καταρχήν πρέπει να λειτουργούν σαν ομάδα και να έχουν κοινή τακτική στη συμπεριφορά τους. Τα όρια πρέπει να είναι σταθερά, να προσαρμόζονται με την ηλικία του παιδιού, να τηρούνται πάντα και να είναι ξεκάθαρα. Έτσι το παιδί σιγά σιγά μαθαίνει ποιά συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι.
Επίσης οι γονείς πρέπει να δείχνουν το καλό παράδειγμα αφού τα παιδιά πρώτα βλέπουν και μετά ακούν. Αυτονόητο είναι ότι τα παιδιά αφού δεν έχουν τη δική μας συναισθηματική ωριμότητα και λειτουργούν περισσότερο παρορμητικά, δεν αναμένεται να τα τηρήσουν άμεσα και εκεί οι γονείς πρέπει να έχουν υπομονή και επιμονή.
Όσο πιο νωρίς μπουν τα όρια τόσο το καλύτερο για το παιδί. Αν από τη νηπιακή ηλικία μάθει το παιδί να δέχεται κανόνες, να ελέγχει τη συμπεριφορά του, να εκφράζει τα συναισθήματά του και να γίνεται υπεύθυνο καθώς μεγαλώνει θα μπορεί να αποφεύγει τους κινδύνους και θα είναι ευτυχισμένο.
Βέβαια όλοι λίγο πολύ θα σκεφτείτε καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται; Είμαι σίγουρη ότι όλοι θέλουμε να είμαστε δημοκρατικοί γονείς αλλά κατά πόσο το καταφέρνουμε; Η καθημερινότητα και τα προβλήματα που τη συνοδεύουν πολλές φορές δεν μας αφήνουν να εκφραζόμαστε με τον τρόπο που πραγματικά θα θέλαμε.
Προσδοκία μου είναι το παραπάνω κείμενο να αποτελέσει ένα οδηγό για όλους μας ώστε να κατανοήσουμε τη χρησιμότητα των ορίων και να μπορέσουμε όσο μπορεί ο καθένας μας να τα επιβάλλει στα παιδιά του με αγάπη και μεγάλη υπομονή. Έτσι θα τους δώσουμε τις βάσεις για να γίνουν στο μέλλον καλοί άνθρωποι κυρίως και υπεύθυνοι πολίτες.
Πηγή: http://blogs.sch.gr/nipkrits/
(Σελίδα του Νηπιαγωγείου Κριτσάς)
