Κείμενο: Γιώργος Μαμάκης – Φωτογραφίες: Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου – Kyriakos Theo
Μισοκοιμισμένος ακόμα, με την πικρή γεύση του καφέ στον ουρανίσκο, διαβαίνω βιαστικά την πόρτα του καταφυγίου. Πρέπει να φορέσω στα γρήγορα τα κραμπόν μου, τα γάντια και τον σκούφο και να ανοιχτώ σ’ αυτό το παγωμένο «πέλαγο»…
Η ανάβαση, πράξη σιωπής και πειθαρχίας, αρχίζει.
Ορειβατούμε διαδοχικά και όπως επιβάλλει η μορφολογία του εδάφους.
Η ανάβαση βασανιστική. Τα άκρα των ποδιών που δύσκολα ελέγχονται, κατανέμουν τις δυνάμεις μας. Ο ρυθμός επιβραδύνεται, ωστόσο επιμένουμε σταθερά. Το περιβάλλον λευκό, αφιλόξενο.
Το περίγραμμα των γύρω κορφών μόλις διαγράφεται στον ορίζοντα καθώς ένα ψυχρό φως αναδύεται από την ανατολή.
Ένας παγωμένος άνεμος καλωσορίζει τα άκαμπτα βήματά μας. Το χιόνι είναι παγωμένο και οι μύτες των κραμπόν εισχωρούν μ’ ένα άγριο στρίγκλισμα σε κάθε μας βήμα, διακόπτοντας την παγωμένη ησυχία.
Οι σιλουέτες μας διαγράφονται απόκοσμες, μυστηριακές, καθώς πορευόμαστε φορτωμένοι με τα σακίδια και κρατώντας τα πιολέ. Ατέλειωτος ανήφορος, απόκρημνη ορθοπλαγιά, παγωμένο χιόνι, κάθε πάγος.
Φύγαμε από το καταφύγιο Τουμπωτός Πρίνος στις 07.30 πρωινό Κυριακή κάτω από ένα σκοτεινό και παγωμένο ουρανό. Προορισμός η κορυφή του Τιμίου Σταυρού στην Ψηλορείτη στα 2456 μέτρα.
Η διαδρομή προς την κορυφή, χιονοσκέπαστη και άγρια. Το χιόνι κρυσταλλωμένο και στέρεο, βήματα αργά αλλά σταθερά. Σκαρφαλώνουμε ακανόνιστα, κερδίζοντας συνεχώς ύψος.
Ορειβατούμε διαδοχικά ο ένας πίσω από τον άλλο, ο ρυθμός επιβραδύνεται, τα λόγια μας πνίγονται στη βουή του αέρα. Ο άνεμος προσπαθεί επίμονα να ματαιώσει κάθε μας κίνηση. Ο ρυθμός μας επιβραδύνεται απελπιστικά. Όμως απτόητοι συνεχίζουμε…………σήμερα το βουνό μας αποζητά θυσίες.
Μετά από τέσσερις ώρες κοπιαστικής ανάβασης πλησιάζουμε προς την κορυφή.
Απολαύσαμε την ομορφιά της για μόλις λίγα λεπτά της ώρας καθώς έπνεαν ισχυροί άνεμοι και επικρατούσε χαμηλή ορατότητα, ενώ η θερμοκρασία ήταν αρνητική.
Επιστροφή……
Συμφιλιωμένοι με τον παγωμένο αέρα και το χιόνι επιστρέφουμε. Η επαφή με τις αντίξοες συνθήκες του βουνού, ο αγώνας για να ξεπεράσουμε τις συνεχείς δυσκολίες και να αντιμετωπίσουμε την κορφή, η αλληλεγγύη με τους συντρόφους μας, η άγρια μορφή του τοπίου, να σηματοδοτήσει τις διαστάσεις της ουσιαστικής μας πορείας. Η συνεχής πάλη με το βουνό, απαιτεί αγαστή συνεργασία μυαλού και σώματος. Ανακαλύπτουμε τις απεριόριστες δυνατότητες που κρύβονται μέσα μας και σιγά σιγά μέσα από τη διαδικασία της ορειβασίας, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Μέσα στην αφιλόξενη, παγωμένη ατμόσφαιρα του βουνού, ανακαλύπτουμε πόσο ζεστό είναι το χαμόγελο των συντρόφων μας, βιώνουμε το πραγματικό νόημα της συνεργασίας.
