Γράφει ο π. Αρσένιος Προκοπάκης
Πήγα προ ημερών σε μία εκκλησία!
Στην πόρτα της εισόδου έγραφε μία μικρή ταμπελίτσα ΔΩΡΕΑ της τάδε οικογένειας.
Έκανα τον σταυρό μου και μπήκα.
Στο παγκάρι άλλη ταμπελίτσα ΠΡΟΣΦΟΡΑ της τάδε οικογένειας.
Πήγα να προσκυνήσω μία αγιογραφία στον τοίχο και αντί τον Άγιο προσκύνησα μία επιγραφή που έγραφε ΔΕΗΣΗ της τάδε οικογένειας…
Έκατσα για λίγο σε μία καρέκλα που ήταν ΔΩΡΕΑ κάποιου ανθρώπου!
Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό και διαπίστωσα πως ο τρούλος ήταν ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ κάποιου άλλου.
Μία άλλη ταμπέλα με προειδοποιούσε ό,τι τα χαλιά ήταν ΑΦΙΕΡΩΜΑ κάποιας κυρίας.
Όπου και να κοιτούσα με χαιρετούσαν ταμπελίτσες ΔΩΡΕΑ · ΑΦΙΕΡΩΜΑ · ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ · ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ κ.λ.π.
Επειδή είμαι και λίγο αφελής μπερδεύτηκα και αναρωτήθηκα:
– Πού βρίσκομαι; Σε εκκλησία ή σε κανένα μουσείο ευεργετών και αγαθοεργίας;
Έκανα πάλι τον σταυρό μου με θλίψη!
Ζήτησα από τον Θεό να δώσει φώτιση στους ανθρώπους και έφυγα.
Στο δρόμο προσπαθούσα να καταλάβω για ποιόν λόγο άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τις ευεργεσίες αυτές;
Το φτωχό μου μυαλό μου απάντησε.
Μα φυσικά γιατί ήθελαν να έχουν την ευλογία του Θεού οι ίδιοι μα και οι αγαπημένοι τους που “έφυγαν” από την πρόσκαιρη αυτή ζωή!
Μα αφού όμως ζητάνε ευλογία από τον Θεό ποιός ο λόγος να το γράψουν και σε ταμπελάκια;
Αυτός που πρέπει να γνωρίζει για την δική τους ΔΩΡΕΑ το ξέρει από την πρώτη στιγμή.
Γιατί θα πρέπει να το ξέρουν και όλοι οι υπόλοιποι στην ενορία τους;
Η ευεργεσία ή η αγαθοεργία αποκτά αξία και επέρχεται ανταπόδοση από τον Θεό αισθάνομαι όταν συνοδεύεται και από την ανάλογη ταπεινότητα.
Εκτός βέβαια και αν δεν γίνεται για τον Θεό αλλά για να το μάθει ο γείτονας.
Ποιόν κοροϊδεύουμε αναρωτιέμαι;
Τον εαυτό μας ή Αυτόν που μπορεί να δει κατάβαθα μέσα στην καρδιά μας και το τελευταίο κύτταρο της υποκρισίας μας;
