Κείμενο του Δημοσιογράφου Κώστα Βασιλάκη
Το 1989 βρέθηκα στην Ολλανδία, μια χώρα όπου ο αγροτικός τομέας, είναι από τους κυριότερους μοχλούς ανάπτυξης της χώρας. Μου έκανε εντύπωση η απουσία αγροτικών αυτοκινήτων. Το είπα στο αείμνηστο Ευγένιο Γκέραρντ, προπονητή του ΟΦΗ (μετείχα στην αποστολή κάλυψης της προετοιμασίας του ΟΦΗ), και αυτός κανόνισε να πάμε σ’ ένα χωριό 100 οικογενειών κοντά στο τόπο καταγωγής του.
Εκεί λοιπόν έμαθα ότι η κυβέρνηση της Ολλανδίας, όταν ξεκίνησαν οι αγροτικές επιδοτήσεις από την ΕΟΚ, εκπόνησε ένα σχέδιο ανάπτυξης του αγροτικού τομέα, το οποίο παρέδωσε στους αγρότες και τις οργανώσεις τους. Προέβλεπε ότι εάν εφαρμοζόταν, τότε μόνο θα έπαιρναν τις επιδοτήσεις αλλά και μια επιπλέον βοήθεια από το κράτος για αρχή.
Μετά από συζητήσεις εγκρίθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή.
Έτσι με τη βοήθεια και των υπηρεσιών και άλλων δομών του αρμόδιου υπουργείου, οι 100 οικογένειες, με τα 100 τρακτέρ, τα 100 αντλητικά μηχανήματα, τους 100 στάβλους για τις αγελάδες, βρέθηκαν μετά από πολύ λίγα χρόνια με 10-15 τρακτέρ και το ίδιο αριθμό και στα υπόλοιπα.
Δημιουργήθηκε, με απλά λόγια, μια ομάδα αγροτών, με μετοχές ανάλογα με την περιουσία που είχε κάθε σπιτικό.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πέσει το κόστος παραγωγής και να γίνεται διαπραγμάτευση με καλύτερους όρους και με τους προμηθευτές πρώτων υλών, αλλά και με τους αγοραστές των προϊόντων τους.
Παράλληλα στη θέση του διευθυντή της Ομάδας προσλήφθηκε με αξιοκρατικούς όρους, ένα πρόσωπο που είχε την επάρκεια να διαχειριστεί τον όγκο και τις απαιτήσεις της δουλειάς.
Φυσικά δεν χρειαζόταν να έχουν αγροτικά αυτοκίνητα γιατί πήγαιναν για δουλειά με τα επιβατηγά και εκεί χειριζόταν τα τρακτέρ και τα φορτηγά.
Τα γράφω αυτά για να δείξω ότι σε αυτή τη χώρα ο αγρότης έχει αφεθεί στη μοίρα του. Δεν έχει καμία υποστήριξη σε επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο. Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ο στοιχειώδης σχεδιασμός για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα.
Οι υπηρεσίες ασχολούνται κυρίως με την προώθηση των επιδοτήσεων και των διαφόρων βοηθημάτων. Από εκεί και μετά τίποτα.
Ουδέποτε έγινε μια προσπάθεια ουσιαστικής, σωστής ενημέρωσης και εκπαίδευσης των αγροτών. Ακόμη και εκπαιδευτικές δομές Μέσης εκπαίδευσης, όπως η Σχολή της Μεσαράς έκλεισαν.
Το θέμα είναι μεγάλο και εάν συνεχίσω θα αναφερθώ και στις τρομακτικές ευθύνες των συνεταιριστικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων των αγροτών, αλλά ας τα αφήσουμε για άλλο σημείωμα.
Επειδή γράφονται διάφορα αυτές τις ημέρες, θέλω να πω πολύ απλά.
Όσοι δεν έχουν πιάσει το σκαπέτι ή τη σκαφτική μηχανή, όσοι δεν έχουν βραχεί μέχρι το μεδούλι στις ελιές, στο αμπέλι ή στα πρόβατα, όσοι δεν έχουν καεί από τον ήλιο στο χωράφι, καλύτερα να μην μιλούνε.
