Η Χαρούλα, ο Αχιλλέας κι εγώ, καθόμασταν στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου στη Μυτιλήνη όταν τους έπαιξα το ”Φεύγω”.
Μου λέει ο Αχιλλέας:
”Αντώνη, αυτό το τραγούδι δεν κάνει για τη Χαρούλα. Είναι για τον Νταλάρα. Αν το πει ο Γιώργος, θα γίνει χαμός.”
Θαύμαζα τον Νταλάρα αλλά πίστευα πως το συγκεκριμένο τραγούδι πήγαινε περισσότερο στην Αλεξίου.
Ίσως να επηρεάστηκε ο Αχιλλέας, γιατί είχα γράψει τους στίχους κι έλεγαν για κάποιον που πάει στα καράβια.
Μίλαγε ένας άντρας.
Αυτά, θα τ’ αλλάζαμε.
Εγώ, π.χ. έλεγα:
”Φεύγω και παίρνω την καρδιά μου και μια κιθάρα συντροφιά μου”
και η Χαρούλα άλλαξε τα λόγια και είπε:
”κι ένα τραγούδι συντροφιά μου”.
Του λέω:
”Εγώ το έγραψα για τη Χαρούλα. Και πιστεύω ότι θα το πει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.”
Και τελικά το βάλαμε στο δίσκο με τη φωνή της.
”Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα,
τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Κάποτε κοίταζα τον ήλιο
μες στα μάτια
κι αυτόν τον ήλιο
μου τον κάνανε κομμάτια,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Τώρα ο ουρανός δε με φοβίζει
όσο κι αν βρέχει,
τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα
δεν έχει,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω και παίρνω
την καρδιά μου
κι ένα τραγούδι συντροφιά μου,
Φεύγω, φεύγω.
Φεύγω, κι αφήνω πίσω μου
συντρίμμια,
αρρωστημένους και αγρίμια,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Δεν το αντέχω να βουλιάζω
μες στο ψέμα,
τώρα κατάλαβα πως ήμουν
ένα δέμα,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Θέλω να ζήσω τη ζωή μου
έξω απ’ τα μέτρα,
τώρα που σκλήρυνε η καρδιά μου
σαν την πέτρα,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Τώρα ο κόσμος κι οι φωνές
δε με τρομάζουν,
τώρα τα χέρια μου
ένα σύνθημα χαράζουν,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω και παίρνω
την καρδιά μου,
κι ένα τραγούδι συντροφιά μου,
Φεύγω, φεύγω.
Φεύγω κι αφήνω πίσω μου
συντρίμμια,
αρρωστημένους και αγρίμια,
Φεύγω, τώρα φεύγω.
Αντώνης Βαρδής
Σαν σήμερα, το 2014, έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………….
Πηγή: ogdoo. Gr – Πρόσωπα
