Ο π. Θεόδωρος αναπαύεται εδώ και οκτώ χρόνο στο Ησυχαστήριο του, σ΄ ένα τόπο που τόσο αγάπησε και αγίασε με την προσευχή και τον αγώνα του, στο Κεφάλι.
Τον π. Θεόδωρο τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε όπως πολύς κόσμος…
Το ερχόμενο Σάββατο 28 Απριλίου στο Κεφάλι, στον Ιερό ναό της Οσίας Κασσιανής, θα γίνει το μνημόσυνό του…
Στη μνήμη του παραθέτουμε ένα μικρό κείμενο, σεβασμού και αγάπης για όσα έκανε για μας, για όσα μας πρόσφερε με την προσευχή του και το λόγο του:
«Όταν μιλάει ο ουρανός, τρέμει η γης».
Έτσι έλεγε ο αγιασμένος Δεσπότης της Μεσαράς, ο Τιμόθεος.
Εμείς συμπληρώνουμε: Όταν βροντοφωνάζει ο Θεός και αν τσιρίζουν οι άνθρωποι και τα πιο μικρά ανθρωπάρια που συνήθως κάνουν και το μεγαλύτερο θόρυβο.
Αυτό ταιριάζει στην περίπτωση του Οσίου γέροντα Νείλου (πρώην Θεόδωρου), του τελευταίου φανερού ασκητή Αγιοφαράγγου.
Μια ζωή σταυρώθηκε, βαρύς, σκληρός σταυρός, ίσως ανάλογος στα μέτρα της αντοχής του. Η άσκηση του ασυνήθιστη.
Πιο σπήλαιο της άνυδρης ερήμου Ράξου, δεν τον γνώρισε ένοικο; Συκοφαντήθηκε, διασύρθηκε, αμφισβητήθηκε, κυνηγήθηκε, όσο κανένας άλλος ιερωμένος της εποχής μας.
Του αρνήθηκαν και αυτό το δικαίωμα της διαμονής στην έρημο, γκρεμίζοντάς του το Ησυχαστήριο του Προφήτου Ηλιού!
Και αυτό ενοχλούσε.
Ίσως ενοχλούσε περισσότερο η αγάπη του κόσμου και ο τρόπος της ζωής του. Το ήθος του, η διδασκαλία του, οι σιωπηλές παραινέσεις του. Σπάνια μιλούσε, αλλά όταν μιλούσε ζωογονούσε.
Απέφευγε κάθε προβολή και κάθε έπαινο.
Δεν ήθελε αυτό που λέμε όνομα και πνευματικό μάρκετινγκ. Περισσότερο μιλούσε σαν ισχυρό μεγάφωνο.
Οι σταυροί του που με χαρά σήκωνε, γιατί ήταν τα μπαλκόνια, απ΄ όπου χαιρόταν την Ανάσταση.
Έτσι είπε κάποτε και έχει ηχογραφηθεί. Σιωπούσε και για την ταμπέλα του πλανεμένου, του ιδιότροπου, του εκκλησιαστικού «ταραξία», που κάποιοι άφηναν να αιωρούνται.
Και τον φώναξε ο Εσταυρωμένος.
Η ημέρα που φεύγει κάποιος αγωνιζόμενος, είναι σημαδιακή, γράφει κάπου ένας Άγιος Σωφρόνιος του Έσεξ.
Και ο γέρο Νείλος έφυγε στην ώρα που ανέβαινε ο Χριστός στο Σταυρό για να δείξει την ισόβια σταύρωση αυτού του ανθρώπου.
Την συγγένεια και τη φιλία τους.
Έφυγε, μόλις ξάπλωσε στο κρεβάτι του ασκηταριού του.
Το επόμενο τρίλεπτο.
Είναι τυχαίο αυτό;
Είχε πληροφορία σχετική από μέρες και ενημέρωνε αυτούς που τον διακονούσαν.
Ζητούσε επίμονα να πάει στο Κεφάλι για να φύγει από εκεί.
Είναι τυχαίο και αυτό;
Λίγο πριν είχε περάσει ο Δεσπότης της Μεσαράς ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Μακάριος!
Του ζήτησε ευχή αναγγέλλοντας του το τέλος.
Αυτός ήταν ο γέροντας Θεόδωρος.
Ο άνθρωπος που αρνήθηκε και τη φυσική του οικογένεια, από αγάπη στο Χριστό!
Τώρα μίλησε ο Εσταυρωμένος, που κάλεσε τον ψυχικά αναστημένο Θεόδωρο στη μόνιμη αγκαλιά του Παραδείσου.
Τώρα μαζί με όλους τους άλλους Αγίους, θα οικοδομεί μυστικά την Εκκλησία, γιατί αυτά τελικά είναι τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας.
Αυτοί που έμοιασαν στο Χριστό, χαμένοι, αλλά και οι μόνοι υπάρχοντες. Πτωχοί, αλλά και αφάνταστα πλούσιοι.
«Ανόητοι», αλλά και οι πιο έξυπνοι.
Μηδενισμένοι, αλλά τελικά οι μοναδικοί!
Ας έχουμε την ευχή του Μεγάλου Γέροντα, που πλουτίζει με τη χάρη του σκηνώματος του τα χώματα της Κρήτης.
Και ο απλός λαός που τον θαύμασε, τον αγάπησε και διδάχτηκε απ΄ αυτόν, να τον έχει παράδειγμα και πρεσβευτή του…
