Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού*
Σήμερα, στην όγδοη ημέρα της Άνοιξης και την σημαντικότερη ημέρα της Ορθοδοξίας, κλίνουμε το γόνυ στη Γυναίκα! Στην μητέρα την πνευματική εν πρώτοις, την Μητέρα Μεχαλόχαρη στον πόνο και τη δόξα και έπονται οι γυναίκες της ζωής μας… η μάνα μας, η γιαγιά μας, η αδελφή μας και η θεία μας, η κόρη μας η ωριόπλουμη και τόσες άλλες ακόμη αφιερώνοντάς τους μια ημέρα ως τιμή στους αγώνες τους!
Τότε ήταν 8 Μαρτίου……. η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη. Όταν οι καταπιεσμένες γυναίκες αποτίναξαν τον ζυγό από πάνω τους και υψώνοντας το ανάστημα με σκοπό την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους!
Από τότε κύλισαν τα χρόνια σαν νερό και οι γυναίκες δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους για να επιφέρουν τη δικαιοσύνη σε μια όμορφη αρμονική κοινωνία. Κάποιες φορές τα καταφέρνουν περίτρανα και κάποιες άλλες όχι!
Ο αγώνας όμως είναι αγώνας!
Τι να πούμε άραγε για την γιαγιά που βρίσκεται μόνη της σ’ ένα κρεβάτι περιμένοντας το αναμενόμενο τέλος της πορείας της σ’ αυτό το τ’ αλωνάκι; Μήπως δεν ήταν αγωνίστρια στα νιάτα της, μήπως δεν γέννησε, δεν μεγάλωσε τα παιδιά της και είδε και τα εγγόνια της να μεγαλώνουν; Και τώρα η μοναξιά ως αμοιβή για όλους τους αγώνες της! Τι να πούμε λοιπόν;
Τι να πούμε για τις γυναίκες που αθόρυβα υπομένουν την επάρατο νόσο που απρόσμενα τους επισκέφτηκε και δίνουν τον καθημερινό αγώνα τους για να σταθούν όρθιες δίνοντας κουράγιο στους γύρω τους! Επαναπροσδιορίζουν την ύπαρξή τους σιωπηλά με υπομονή και επιμονή, γιατί διψούν για τη ζωή γιατί έχουν αγάπη μέσα τους.
Τι να πούμε για τις ξεριζωμένες γυναίκες που αγωνίζονται να σώσουν τα παιδιά τους από τους πολέμους που μαστίζουν τις χώρες τους και προσπαθούν μέσα από πολλαπλούς αγώνες να βρουν την γη που θα φιλοξενήσει τα όνειρά τους!
Σ’ αυτές τις γυναίκες υποκλινόμαστε δίνοντάς τους τα εύσημα αθόρυβα και ταπεινά!
* Η κ. Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]
