<h4>Ξημέρωσε η ημέρα της απόλυσης…</h4> <h4>Πρωί – πρωί στη Διεύθυνση για τα χαρτιά και μετά στον ΟΑΕΔ…</h4> <h4>Πάλι στην ανεργία!</h4> <h4>Μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας, σαν τους περιπλανώμενους Ρομά και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή…</h4> <h4> Είμαστε εκπαιδευτικοί!</h4> <h4>Μπήκαμε με όνειρα στις σχολές μας, μπήκαμε με διάθεση για δουλειά, με όρεξη για προσφορά, με μεράκι για τα παιδιά και την εκπαίδευση…</h4> <h4> Πάνε πολλοί μήνες που εργαζόμαστε…</h4> <h4>Σταμάτησε και η Διαμαντοπούλου να αναγνωρίζει την προϋπηρεσία μας και χάσαμε το μέτρημα…</h4> <h4> Έχει πια σημασία;</h4> <h4>Δε νομίζω!</h4> <h4>Δε βλέπω πλέον φως στον πλανήτη εκπαίδευση!</h4> <h4> Με έχει πιάσει η απελπισία…</h4> <h4>Τελικά «Τι ζωή μου ποιος την κυβερνά;»…</h4> <h4>Πάλι κακές σκέψεις…</h4> <h4>Πάλι απογοήτευση!</h4> <h4>Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο!</h4> <h4>Το κουρσάκι φορτωμένο περιμένει!</h4> <h4>Γυρνάω για τελευταία φορά και κοιτάζω το σπίτι που φιλοξένησε αυτή τη χρονιά τη ζωή μου, τα όνειρά μου!</h4> <h4> Δακρύζω…</h4> <h4>Δύσκολη ώρα!</h4> <h4>Αλλά ο χρόνος δε βοηθά…</h4> <h4>Φεύγω!</h4> <h4>Του χρόνου πάλι, ποιος ξέρει που…</h4> <h4>Σιγοτραγουδώ:</h4> <h4>«Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με κλάψει καμιά πατρίδα»!</h4> <h4> Οι Ρομά της εκπαίδευσης έχουμε ραντεβού στο λιμάνι…</h4> <h4> Φεύγουμε παρέα…</h4> <h4>Του χρόνου πάλι!</h4> <h4>Καλή αντάμωση αδέρφια…</h4>
