Κείμενο -Φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης
Δύο φρούτα της Μεσαράς, ήθελα διακώς να καταφέρω να έχω στο περιβόλι μου, τη γνωστή μεσαρίτικη παλιά μπουρνελιά, με τις πανέμορφες μεγάλες ρόδαλές μπουρνέλες της, που χάθηκε σχεδόν από τον τόπο μας, και το κρητικό παλιό ροδάκινο, που και αυτό πλέον σπανίζει!
Για την μεν μπουρνελιά το κατάφερα, και φέτος το φυτό αυτό, γέμισε για πρώτη φορά εύρωστες μπουρνέλες, από αυτές που όπως λέει ο λαός, “γίνονται ωσαν τα αυγά”!
Από ότι βλέπουμε στη φωτογραφία, μόλις άρχισε και το ρόδισμα, στο τέλος όλο το δένδρο είναι μια ζωγραφιά, σκέτο στολίδι!
Έκανε φέτος καμιά πενηνταριά μπουρνέλες, μια και για πρώτη χρονιά αποφάσισε και μπήκε στη παραγωγή! Δεν έχω παραπονο, τα πήγε μια χαρά, το συμπαθέστατο δενδράκι μου!
Θα γίνουν μεγαλύτερες φυσικά οι μπουρνέλες, μάλιστα ακόμα πιό ροδαλές, πιο μεγάλες και φυσικά πιό χυμώδεις!
Σχεδόν έχει χαθεί η ποικηλία αυτή, που κάποτε το δένδρο αυτό, μαζί με την ποικιλία, τις κίτρινες, ή κέρινες, όπως τις λέγανε παλιά.
Ειδικά αυτές οι δύο ποικιλίες, στόλιζαν κάποτε τα χωριά Πετροκεφάλι και Φανερωμένη, και όχι μόνο!
Ήταν μια εποχή, που η Πεδιάδα της Μεσαράς ήταν πραγματικός παράδεισος, αφού είχε αύθονα νερά, και δικαίως οι ξένοι την είχαν ονομάσει “Περιβόλι της Ευρώπης”!
Προσωπικά πριν πέντε χρόνια, έτυχε να περάσω μπροστά από ένα σπίτι στο χωριό Φανερωμένη, και μου έκανε ευχάριστη έκπληξη, μια μπουρνελιά, φορτωμένη με ρόδαλές μπουρνέλες!
Σκέφτηκα χωρίς δισταγμό, να ζητήσω την άδεια, να μπω στην συγκεκριμένη αυλή, και να κόψω “αματολόγους”, βλαστάρια δηλαδή φετινά, για να μπολιάσω κατόπιν κάποια δένδρα δικά μου, στο περιβόλι μου, στο σπίτι δηλαδή στο χωριό μου τη Γαλιά!
Οι άνθρωποι εκεί, μετά χαράς μου επέτρεψαν να μπω στο μικρό κηπάκι τους, και να κόψω δύο τρεις βλαστούς, κατάλληλους για μπόλιασμα με φλοιούς!
Έκτοτε, έχω πλέον δύο πανέμορφα δένδρα αυτής της ποικιλίας, ένα στη Γαλιά, και ένα στο Δήλεσι, που πάω τα καλοκαίρια.
Όσο για το μητρικό δένδρο στη Φανερωμένη δεν υπάρχει πια, γιατί από ότι μου είπε η κυρία του σπιτιού, πάνε, λέει, τρία χρόνια που της ξεράθηκε δυστυχώς.
Βλέπεις αυτού του είδους τα δένδρα, δεν ζούνε και πολύ.
Το χωριό Φανερωμένη κάποτε ήταν γεμάτο από ποικιλίες δένδρων, ειδικά από μπουρνελιές, και σήμερα ελάχιστα φυτά μόνο σώζονται.
Οι πιο γνωστές ποικιλίας από μπουρνέλες, ήταν τα τζάνεργα, που οι ντόπιοι τα λέγανε τζαρνερίδες, και τρώγονταν πράσινες, ήταν δροσερές και ζουμερές!
Ήταν οι κίτρινες οι πολύ μεγάλες και χορταστικές, γνωστές σαν κέρινες!
Ήταν οι κοκκινωπές, ήταν οι μαύρες, που ήταν μικρές όπως τα κεράσια, που ακόμα κι αν άνοιγες την μπουρνέλα στα δύο, ακόμα και με τα δάχτυλα, δεν έσταζε ζουμί!
Τελειώνοντας, νιώθω πως έχω υποχρέωση, να εμβολιάσω και ένα δενδράκι ακόμα με την ροδαλή αυτή μπουρνελιά, άλλα που να βρίσκεται στη γλάστρα! Έτσι για μπορέσω να δώσω το δενδράκι αυτό στους ανθρώπους, που μου επέτρεψαν πριν κάποια χρόνια, να αναστήσω το δικό τους υπέροχο και πανέμορφο δένδρο, μια και τώρα τώρα εκείνοι δεν το έχουν.
Αξίζει πάντως ένα τέτοιο δένδρο, και μόνο να κάθεσαι και να το καμαρώνεις!
Δεν μπόρεσα, για την ώρα τουλάχιστον, να αναστήσω και τη κρητική ροδακινιά, που την έχω εντοπίσει και αυτή στη Φανερωμένη, γιατί έπιασε μεν αλλά πολύ σύντομα ξεράθηκε.
Αξίζει όμως το κόπο να ξαναδοκιμάσω, γιατί και πράσινα ακόμα τα ροδάκινα αυτά, είναι πεντανόστιμα, και με χίλια αρώματα!
