Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Είχε κι η Κρήτη τη «σκοτεινή» της περιόδου. Σχεδόν για έναν αιώνα αναφέρεται ως πειρατικό κρατίδιο και ημιράτο,
απ’ όπου στίφη Σαρακηνών από Ισπανία Συρία και Αφρική έσπειραν τη φρίκη στους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου και των ασιατικών και ελληνικών ακτών με ορμητήριο το Χάνδακα.
Ακόμα και σήμερα επιζούν στη μνήμη των Κρητών ιστορίες για κουρσάρους απ’ την εποχή της Αραβοκρατίας..
Αυτά κι άλλα πολλά σκεφτόμουν σήμερα κοιτάζοντας με δέος το Πύργο του Ξωπατέρα στο δυτικότερο όριο των Αστερουσίων ορέων.
Ένας οχρωματικός πύργος στο καστρομονάστηρο της Ι.Μ.Οδηγήτριας που όσο κι αν παραπέμπει στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της Τουρκοκρατούμενης Κρήτης, δε θέλει να έχει τις ρίζες του στην Ενετοκρατία, κι ακόμη πιο παλιά στη β’ Βυζαντινή περίοδο..
Λέγεται πως ο Πύργος είναι οχυρωματικό έργο του Νικηφόρου Φωκά, στους οποίους σώζονται ακόμη λίγες βυζαντινές πολεμίστρες.
Όπως και να ‘χει, το νησί οφείλει πολλά στον άτυχο Καππαδόκη που σφαγιάστηκε λίγα χρόνια αργότερα από την άμυαλη βασίλισσα του Θεοφανώ και τον ίδιο του τον ανιψιό..
Ολάκερος ο τόπος μυριστικός!
Αρώματα κι ευωδίες ανακατερές θυμού και φασκομηλιάς,
κι αγιοτικά λιβάνια- αιώνων κι αυτά – ανακατερά από μοσχολίβανο και μπαρούτι..
Κι αν σκαλίσεις το χώμα που σήμερα βόσκουν νωχελικότατα ποίμνια βοσκών της Πάνω Ρίζας, θα το βρεις κοκκινωπό απ’ τ’ αγιασμένο αίμα χιλιάδων Κρητών και Καλησπέρηδων που στάθηκαν αμυνόμενοι – Πύργοι αμυνόμενοι κι οι ίδιοι -..
* Η κ. Η Έφη Μιχελάκη είναι κτηνίατρος από το Ασήμι με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
