Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Χουστουλάκης
Όλοι μάγειροι στο χωριό μας τη Γαλια, χωρίζονταν σε διό κατηγόριες.
Οι μαγειροι στο κελαρικο, και οι μαγειροι στον ξυλοφουρνο.
Στο κελαρικο.
Καθήκοντα του κελάρη, ήταν το ”κελαρικο”.
Παρελάμβανε κανονικά τα κρέατα, και τα κανίσκια, ξεχώριζε ποια είναι κατάλληλα για την περίσταση. Τα ψητά, τα βραστά και τα οφτα.
Τα ψητά θα μπουν στο φούρνο στα ταψιά με πατάτες.
Τα βραστά θα μπουν στα καζάνια,
και τα οφτα στα ταψιά με κληματόβεργες.
Τα έβαζε στα τσιγκέλια και τα κρέμαγε σε κάποιο δένδρο και σε χωριστές κατηγόριες.
Ήθελε τέχνη και πείρα να τα κανείς όλα αυτά.
Ο καλύτερος στο είδος ήταν ο γνωστός σε όλους Μανόλης Ζαχαριουδακης η Κελάρης, αλλά και ο Μαραγκομανωλης.
Είχαν βοηθήσει σε πολλούς γάμους στο χωριό, εθελοντικά χωρίς πληρωμή, και τα φαγητά τους θα μας μείνουν σε όλους μας αξέχαστα.
Υπάρχει και η σχετική παροιμία πολύ γνωστή στο χωριό μας…
”Απου καμε ηγούμενος, ηκαμε και κελάρης”
Ο ξυλόφουρνος.
Ήθελε αρκετή πείρα, στο πόσο δυνατό θα κάνει ο μάγειρας του ξυλοφουρνου, το φούρνο, πόση ώρα θα έχεις μέσα τα ταψιά, κάθε πόσο θα τα γυριζειςκλπ.
Ένας έμπειρος στο είδος του ψήστη ήταν ο Μανόλης Ζαχαριουδακης ή Ντουιντομανωλης.
Σερβιτόροι υπήρχαν περισσότεροι όπως και ένας από αυτούς ήταν και ο γνωστός σε όλους Αντώνης Φαραγκουλιτακης ή Περδικαντωνης.
