Του Μιχάλη Ανδριανάκη
Τους βλέπαμε κάθε πρωϊ μέχρι τη δεκαετία του 1980 έξω από τα Γραφεία της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων να δουλεύουν όλη μέρα, φτιάχνοντας σκαριά. Σχεδόν μάθαμε την τέχνη. Ο Θοδωρής Καραζεπούνης (μακαρίτης πια), ένας πανέξυπνος και πολύ ικανός άνθρωπος με χιούμορ ακόμη και στα δύσκολα και ο αδελφός του ο Χαραλάμπης. Ο πρώτος το μυαλό, ο δεύτερος τα χέρια. Και δε μπορούσες να καταλάβεις τις ανακατωμένες γραμμές, που σχεδίαζε πάνω σε μεγάλα στρατσόχαρτα, που ήταν το “αρχιτεκτονικό σχέδιο” όλης της κατασκευής. Μόνο αυτός καταλάβαινε. Τον θυμάμαι όταν έβαζε το τελευταίο ξύλο στο πέτσωμα, να μαζεύεται γύρω η μαρίδα του λιμανιού και να παρακολουθεί το “μαιτρ” επί τω έργω. Κι αυτός σοβαρός και αμίλητος, έπαιρνε με το μάτι τα μέτρα-το τελευταίο ξύλο ήταν πάντα πολύ παράγωνο-το έκοβε και ερχόταν έξω με ύφος. Το τοποθετούσε ακριβώς στη θέση του, χωρίς να χρειαστεί να το επεξεργαστεί για δεύτερη φορά. Και τότε ξέσπαγαν από γύρω-γύρω τα χειροκροτήματα και τα ζήτω. Κι αυτός να κάνει πως δεν ακούει.
Τότε στη δεκαετία του 1980, εκτιμώντας τη σημασία της δουλειάς του, τον βοηθήσαμε να μεταστεγαστεί στα τρία τελευταία νεώρια του Moro,που μέχρι τότε στέγαζαν δράσεις του Στρατού. Εκεί για πολλά χρόνια συνέχισε με τον αδελφό του και διάφορους εθελοντές να φτιάχνει αυτά τα ωραία και σίγουρα ξύλινα σκαριά. Και αυτή ήταν η καλύτερη αξιοποίηση του μνημείου. Μέχρι που η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια εγκληματική πολιτική, τα καταδίκασε σε θάνατο σε όφελος των πλαστικών. Σιγά-σιγά η ωραία ιδέα ξέφτισε και τα δυο από τα τρία νεώρια πήραν το δρόμο της “ανάπτυξης”. Μένουν ωστόσο πάντα οι αναμνήσεις από μια παράδοση χιλιάδων χρόνων και τους ανθρώπους που την υπηρέτησαν με μεράκι. Και για κάποιους από εμάς, δεν είναι λίγο αυτό….
