Της Σοφίας Κλιάνη
Σε αντίθεση με τα άλλα παιδάκια, έχω την τύχη να πηγαίνω κάθε χρόνο στην ίδια τάξη: το νηπιαγωγείο.
Ίσως με την πρώτη σκέψη να φαντάζει αφόρητα βαρετό, πληκτικά επαναλαμβανόμενο και ιδιαίτερα μονότονο.
Σε ρεαλιστικό επίπεδο είναι άκρως συγκλονιστικό, αμιγώς εκπαιδευτικό και τρομακτικά δημιουργικό.
Στο νηπιαγωγείο έμαθα να ζωγραφίζω με πινέλα αλλά και με τα χέρια. Να τραγουδάω και να χορεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής.
Έκανα φιλίες δυνατές και αληθινές, χωρίς συμφέροντα και ανταλλάγματα.
Ανακάλυψα πώς είναι να δημιουργείς χρησιμοποιώντας υλικά που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν σκουπίδια.
Παροτρύνθηκα να μεταμφιεστώ και να μεταφερθώ σε κόσμους φανταστικούς.
Έμαθα να στήνω ολόκληρα σκηνικά παιχνιδιού χρησιμοποιώντας μόνο τη φαντασία μου.
Στο νηπιαγωγείο απέκτησα και πιο πρακτικές γνώσεις.
Έμαθα να μετράω και να σχεδιάζω, να γράφω το όνομα μου ίσως και της μαμάς μου, να ‘’διαβάζω’’ παραμύθια.
Έμαθα από πού βγαίνει ο ήλιος και την πορεία που ακολουθεί το νεράκι μέχρι να φτάσει στο ποτήρι μου.
Έμαθα τις εποχές και τους μήνες, τις μέρες και την ώρα.
Γνώρισα έργα μεγάλων ζωγράφων και έφτιαξα δικά μου ποιήματα.
Κάπου εκεί όμως, στην μικρή τάξη του νηπιαγωγείου μου, έμαθα πράγματα πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά, πιο πολύτιμα.
Έμαθα να μην κάθομαι στην θέση κανενός, να είμαι ευγενική με τους ανθρώπους, να ακούω πριν μιλήσω.
Έμαθα να μοιράζομαι το φαγητό μου με κάποιον που δεν έχει, να μεταχειρίζομαι με σεβασμό ό,τι δε μου ανήκει και να υπερασπίζομαι τους φίλους μου.
Έμαθα ακόμα, ότι τα χέρια δεν είναι φτιαγμένα για να δέρνουνε όπως και ότι οι λέξεις δεν είναι φτιαγμένες για να πληγώνουν.
Ονόμασα και ξεχώρισα τα συναισθήματά μου και αγάπησα τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι.
Επιπλέον, έμαθα να προστατεύω κάποιον όταν είναι πιο μικρός από μένα και να μην τον βάζω στο στόχαστρο ακριβώς γι αυτό.
Τέλος, έμαθα να αγαπάω όλα τα παιδιά του κόσμου γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου είναι ίδια με εμένα… τα παιδιά όλου του κόσμου είναι ίδια… τα παιδιά είναι όλος ο κόσμος.
Πηγή: mamoula.gr
