Οι ”κακοί μαθητές” μας – αυτοί για τους οποίους λένε ότι δεν έχουν μέλλον – ποτέ δεν πάνε μόνοι στο σχολείο.
Αυτό που μπαίνει στην τάξη είναι ένα κρεμμύδι: φλούδες από στενοχώρια, φόβο, ανησυχία, μνησικακία. θυμό, ανικανοποίητες επιθυμίες, οργισμένες αρνήσεις συσσωρευμένες πάνω σε ένα φόντο από ένα παρελθόν ντροπής, από ένα απειλητικό παρόν, από ένα καταδικασμένο μέλλον.
Κοιτάξτε τους.
Έρχονται εδώ με το σώμα τους μισοαναπτυγμένο και την οικογένειά τους στην πλάτη, μέσα στη σάκα.
Στην πραγματικότητα, το μάθημα μπορεί ν’ αρχίσει μόνο όταν αφήσουν το μπόγο στο δάπεδο και ξεφλουδιστεί το κρεμμύδι.
Είναι δύσκολο να εξηγηθεί, αλλά συχνά αρκεί ένα βλέμμα, μια λέξη φιλική, μια φράση από έναν έμπιστο ενήλικα, ειπωμένη με σαφήνεια και σταθερότητα, για να διαλυθούν αυτά τα ψυχικά άλγη, να ανακουφιστούν αυτά τα πνεύματα, να στεριώσουν σε ένα ενεστώτα αυστηρά της οριστικής.
Ντανιέλ Πενάκ
…………………………………………………………….
Το ζωγραφικό έργο είναι του Έντουαρντ Λάμσον Χένρι.
