Της Αφροδίτης Γερωνυμάκη
Αν επιχειρήσουμε να διαχωρίσουμε τους ανθρώπους χωρίς να θέσουμε ως διαιρετέα βάση το εισόδημα, την καταγωγή, την ιδιότητα, το φύλο, το κοινωνικό στάτους θα διακρίναμε με σαφήνεια δυο κατηγορίες: εκείνους που παλεύουν σ ένα κυκεώνα προβλημάτων και εκείνους που παλεύουν για την υγεία τους σ’ ένα κυκεώνα προβλημάτων.
Οι πρώτοι εργάζονται ή ψάχνουν για απασχόληση, αγωνιούν για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, ανησυχούν μήπως χάσουν τις καταθέσεις τους η μήπως δεν μπορέσουν να αποπληρώσουν φόρους και χρέη, προγραμματίζουν τις διακοπές τους, τις εξόδους και τα ψώνια ή μετρούν ευρώ το ευρώ για να πληρώσουν το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, τα Αγγλικά των παιδιών.
Οι δεύτεροι είναι εκείνοι που έχουν διένυαν παρόμοιες φάσεις ώσπου μια μέρα η ζωή τους στέρησε το σπουδαιότερό τους δεδομένο, την υγεία τους. Από εκείνη την ημέρα οι μάχες τους τριπλασιάστηκαν. Μία με τον ίδιο τους τον εαυτό, μια με το θηρίο που απείλησε να τους σακατέψει τον οργανισμό και μια με όλα τα υπόλοιπα θηρία που όλοι γνωρίζουμε : υποχρεώσεις, προβλήματα, ανασφάλεια. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που δεν έχασαν ποτέ αυτό το δεδομένο της καλής υγείας γιατί απλά δε γεννήθηκαν με αυτό.
Πόσες φορές έχεις μονολογήσει: «Δεν είναι ζωή αυτή!»; Ποια φορά σκέφτηκες ότι άλλοι θα ’διναν τη δική τους για να ζήσουν τη δική σου; Ποια φορά σκέφτηκες ότι είσαι αλαζόνας που δε βλέπεις ότι κουβαλάς μισό φορτίο σε σχέση με το διπλανό σου; Κι όμως ξέρεις κάτι; Εκείνος είναι πιο τυχερός! Ο φόβος της απώλειας τον έκανε να εκτιμήσει το κάθε λεπτό.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που βρίσκουν λόγο να χαμογελάσουν στα πιο μικρά πράγματα, που νιώθουν ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που ξημερώνει, που νιώθουν την αξία της αγάπης των δικών τους, που βρήκαν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν φιλίες μέσα στα νοσοκομεία , που βλέπουν το Θεό στη ζωή τους και ξέρουν ότι στα μάτια του είμαστε όλοι ίσοι. Είναι οι ίδιοι που θα τρέξουν να βοηθήσουν το συνάνθρωπο τους γιατί ξέρουν πώς είναι να ’χεις ανάγκη, να φοβάσαι, να πονάς. Δε μοιρολατρούν, δε βυθίζονται στη μιζέρια και μετανιώνουν για κάθε στιγμή που δεν ήταν ευγνώμονες για όσα είχαν. Είναι αναγκαίο κάπου ανάμεσα στην πολύωρη εργασία τους να χωρέσουν ιατρικές επισκέψεις, πήγαινε-έλα σε εξεταστικά κέντρα και φαρμακεία ή και να απέχουν ολότελα από εργασιακά καθήκοντα έχοντας ανάγκη από οικονομική ενίσχυση.
Ωστόσο, με αξιοπρέπεια απέρριψαν το δρόμο της κατάθλιψης και επέλεξαν ως σύμμαχό τους την ελπίδα και τη δύναμη της ψυχής. Κι είναι αυτή η δύναμη ψυχής που τους καταστά φωτεινά παραδείγματα ανάμεσά μας. Μη νιώσεις οίκτο, έλεγχο να νιώσεις για το αγαθό που κρατάς στα χέρια σου. Στο πρόσωπό τους ψάξε να βρεις τον εαυτό σου.
Αν τους συναντήσεις θα χουν μια σοφή συμβουλή να σου δώσουν για τη ζωή. Θα σου πουν να τη ζήσεις αξιοποιώντας ακόμα και τα δευτερόλεπτα. Να τη ζήσεις πραγματικά σαν άνθρωπος. Να δίνεις, να συγχωρείς, να μη στηρίζεσαι σ’ αυτά που γίνονται καπνός από τη μια μέρα στην άλλη και να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια για ό,τι πιστεύεις πως έχει αξία. Γνήσια αξία.
