Είναι άδικο. Να περνάς ακόμα και 17 χρόνια σαν σκουλήκι κάτω από το χώμα. Να βγαίνεις στριμωγμένο με εκατομμύρια άλλους στην επιφάνεια της γης μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Αν υπήρξες τυχερό και έχεις καταφέρει να βγεις από το κουκούλι σου χωρίς να γίνεις τροφή για κάποιο ζώο, τότε οι τελευταίες εβδομάδες σου στην γη είναι ένα κάλεσμα στο ταίρι σου. Και μετά από αυτό πεθαίνεις. Και τα αβγά του θηλυκού πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και ο κύκλος συνεχίζεται. Και το μόνο που μαθαίνουν για εσένα οι άνθρωποι από την νηπιακή τους ηλικία είναι ότι αυτό που ήθελες στην γη είναι να περάσεις καλά και να τραγουδήσεις. Ότι δε νοιαζόσουν για την αποταμίευση όπως τα μυρμήγκια αλλά για το κέφι σου.
Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο.
Σύμφωνα με την βικιπαίδεια: «Με το τζιτζίκι είναι συνδεδεμένος και ο μύθος του Τιθωνού. Ο Τιθωνός ήταν θνητός που είχε γίνει αθάνατος από τους θεούς μετά από παράκληση της Ηούς, η οποία όμως ξέχασε να ζητήσει να παραμείνει και νέος. Όταν λοιπόν ο Τιθωνός έφθασε σε έσχατο γήρας, η Ηώς, που ως θεά ήταν αθάνατη και πάντα νέα, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που μιλά ακατάπαυστα, το τζιτζίκι». Και αυτή όμως η μυθολογική προσέγγιση το αδικεί. Σαν να είναι κάτι περιττό και άσχημο που παρακάλεσε τους Θεούς για την ύπαρξη του.
Ευτυχώς, εκτός από τους μύθους έχουμε και την επιστήμη που είναι συναρπαστικότερη. Όλο το θαύμα της ζωής χωράει μέσα στα λίγα χρόνια του στην γη. Φεύγει τραγουδώντας και ευτυχισμένο.
Πηγή: www.lifo.gr – Βαγγέλης Μακρής
