Του Μιχάλη Στρατάκη
Βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή μου να κάνουνε κανονική παρέλαση φωτογραφίες ξερού μπακαλιάρου, και δεν προλαβαίνω να καταπίνω το σάλιο που γεμίζει το στόμα μου.
Ξανοίγω τις φωτογραφίες κι ο νους μου ατζιριτά όθεν τα πίσω.
Ήμουνα πέντε-έξη χρονών, στις Μοίρες της Μεσσαράς.
Ακόμη δεν είχα γίνει ξετελεμένος άθρωπος.
Αθρώπινη φύτρα ήμουνα ακόμη.
Οι ρίζες μου στο χώμα της ανάγκης και ο βλαστός μου στο πουθενά της προσμονής.
Μια φύτρα κι εγώ, δίπλα στις αμέτρητες φύτρες των συνομηλίκων μου.
Πασκίζαμε να μεγαλώσουμε, πιπιλίζοντας νερό με τις ρίζες μας από τη λάσπη και ρουφώντας με τους βλαστούς μας ήλιο και κατσιφάρα από τον ουρανό.
Στο δρόμο που ένωνε τις Μοίρες με την Πόμπια, υπήρχε ένα μπακάλικο.
Δεν θυμούμαι, μήτε πως έλεγαν τον μπακάλη, μήτε και πράμα άλλο, εξόν το μπακαλιάρο που πουλούσε.
Ήταν σ’ ένα τσουβάλι διπλόφαρδο ο μπακαλιάρος, ταχτοποιημένος τόσο όμορφα, που στα παιδικά μάθια μου εφάνταζε σαν την εικόνα των Αγίων Πάντων.
Εκείνο το κάτασπρο χρώμα των παστών μπακαλιάρων, ήτανε για μένα ο κόσμος της αγνότητας και της απρόσιτης καθαρότητας.
Θυμούμαι, μια φορά όλη κι όλη μπόρεσα κι έκοψα ένα κομματάκι παστό μπακαλιάρο και το ‘βαλα στο στόμα μου.
Ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω την άφατη ηδονή που είχε πλημμυρίσει το είναι μου.
Δεν ήταν αλμυρός, δεν ήταν γλυκός, δεν ήταν νόστιμος, δεν ήταν υπέροχος ο μπακαλιάρος.
Ήταν η πραγμάτωση όλων των ονείρων μου, που συντελέστηκε μόλις το σάλιο του στόματός μου ήρθε σ’ επαφή με τον παστό μπακαλιάρο.
Τον ωμό και γεμάτο χοντρό αλάτι παστό μπακαλιάρο.
Έκτοτε, πέρασαν πολλά χρόνια.
Πολλές δεκαετίες.
Στη διάρκειά τους, κυνήγησα την γευστική ηδονή, σε όλες τις άκρες του κόσμου. Απελπισμένος έψαχνα να βρω, εκείνη τη γεύση του ωμού παστού μπακαλιάρου, που είχα βρει στο μπακάλικο που βρισκότανε στο δρόμο που ένωνε τις Μοίρες με την Πόμπια.
Δεν τη βρήκα ξανά εκείνη τη γεύση.
Μάλλον επειδή σ’ εκείνον το δρόμο, που ένωνε τις Μοίρες με την Πόμπια, είχα θάψει ό,τι πιο αγνό διέθετα.
Την παιδική αθωότητά μου.
