Πριν μερικά χρόνια ( όχι πολλά…για την πριν των 4Χ4 εποχή) αρκετοί ήταν οι κτηνοτρόφοι κοινώς “βοσκοί”, αφού άρμεγαν τα ζώα τους, τα ακολουθούσαν στο πόδι ή ” στην ουρά” όπως έλεγαν πειράζοντας τους.
Έπαιρναν τα ζώα από το μαντρί και τα πήγαιναν να βοσκήσουν …στους αγρούς.
Οι αγροί ήταν φυτεμένοι με δέντρα, σπαρμένα, κήπους, και χίλιες δυο ζημιές.
Ο “κάλος βοσκός” έπρεπε να “πετά πέτρες”.
Πολλές πέτρες!
Μια μπρος όταν έτρεχαν, μια πίσω όταν έμεναν, μια όταν έβγαιναν από το δρόμο, και δυο όταν κλαδιών τα ελαιόδεντρα!
Ο κάλος βοσκός έπρεπε να έχει τις τσέπες του γεμάτες πέτρες, και να ξέρει ποτέ και που να τις πετάξει!
Έναν βοσκό όπως τους παλιούς συναντήσαμε στο δρόμο σε χωριό της Δημοτικής Ενότητας Γόρτυνας…
Με την μονή διάφορα ” τα χρόνια πέρασαν” και η τσέπη έγινε κουβάς.
– Πού να ψάξω για πετρά όταν την χρειάζομαι; μας είπε! Ή θα μου φύγουν, ή θα κάνουν ζημία…Ή κύριος ξέρει!
Ηθικό δίδαγμα: Για να είσαι κάλος βοσκός στις μέρες μας, θα πρέπει να πετάς ” πέτρες με τον κουβά!”
