του Αντώνη Κουκλινού
Στη θράκα σιγοψήνεται κ’ ώσπου να τελειώσει,
η μυρωδιά του τζουλαμά, μας είχε ξελιγώσει.
Ενούς καλού, παλιού καιρού, η σκέψη μου αφοράτε,
το τζουλαμά τση μάνας του και πχοιός δε θα θυμάται.
Τη γλίνα εστερεύγανε, σταφίδες και καρύδια,
και σάζανε το τζουλαμά, στη Μεσαρά πητήδια.
Έβανε η μάνα το τεψί, το τζουλαμά στη μέση,
και δε ν’ επόμενε θρουλί, ετόσονά μ’ αρέσει.
Αδυναμίες ειν’ αυτές κ’ εμείς δε τζι ξεχνούμε,
κι όσοι από σας δε φάγατε, ίντα να σας σε πούμε.
Νοικοκεράδες σήμερο, όσες δε το κατέτε,
ρωτήξετε να μάθετε, για τζουλαμά ανε θέτε.
Απού χει τέθια ονοστιμνιά κ’ ούλους τσι κουζουλαίνει,
τη συνταγή ντου ψάξετε, στο Goοgle είναι γραμμένη…
