Κείμενο – Φωτογραφία: Νικόλαος Φουκαράκης
Με τον ερχομό των Μικρασιατών προσφύγων στην Κρήτη και από το 1924 και μετά άλλαξαν τα ως τότε δεδομένα στην αμπελοκαλλιέργεια.
Οι πρόσφυγες γνώστες ήδη της ποικιλίας Σουλτανίνας την μετέφεραν στην νέα τους πατρίδα σε μια εποχή που οι τιμές της σταφίδας στις αγορές της Ευρώπης ήταν στα ύψη.
Αποτέλεσμα είχε όλα τα πεδινά εδάφη της Κρήτης να μετατραπούν σε απέραντους αμπελώνες με την ποικιλία αυτή και πολλά κρασάμπελα ακόμα και ελιές να ξεπατωθούν και να αντικατασταθούν με αμπέλια Σουλτανιά.
Χρειαζόταν σκληρή δουλειά όλο σχεδόν τον χρόνο όμως η ανταμοιβή ήταν αρκετά ικανοποιητική.
Τέλη Ιούλη με αρχές Αυγούστου άρχιζε ο τρυγητός
, πρώτα με την τακτοποίηση των οψιγιαδων για το άπλωμα των σταφυλιών, του εφοδιασμού της ποτάσας, της λάντζας, τα τζιγκακια τις σκάφες κ.α. και μετά την εξασφάλιση και των εργατών ο τρύγος ξεκινούσε.
Μια καλλιέργεια που έδωσε ζωή όχι μόνο στους καλλιεργητές της και σε πλήθος άλλα επαγγέλματα αλλά δυστυχώς η φυλλοξήρα ,ο μεγάλος ανταγωνισμός και οι λαθεμένες τακτικές έσβησαν σχεδόν αυτό τον πλούτο μας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 70 τσουμαρος (μικρός) είχα την ωραία εμπειρία του τρυγητού στο χωριό Δαφνές ένα από τα χωριά με την μεγαλύτερη παραγωγή σταφίδας στην Κρήτη
