Όταν γεννήθηκα και ο πατέρας μου πέτυχε επιτέλους το πολυπόθητο αγόρι, έτρεξε κι έβγαλε κάρτες και άλλαξε και την ταμπέλα στο μαγαζί που έγινε:
Χαράλαμπος Ιωάννου Βοσκόπουλος και Υιός.
Ήμουν πάντα μαζί του στη Λαχαναγορά, στα ταξίδια, και στις εμπορικές συναλλαγές του.
Όμως έβλεπα πως δε μου πήγαινε αυτή η δουλειά.
Από κάτι μπουλούκια που ερχόντουσαν στην Κοκκινιά είχα ξελογιαστεί και ήθελα α ασχοληθώ με το θέατρο.
Γύρω στα 15 δεν άντεξα και του το είπα.
Περίμενα πως θα με σφάξει.
Θεατρίνος ο γιος του Λαχαναγορίτη;
Και τότε μου λέει: ”Πάμε”.
Και χωρίς να ξέρω για πού τραβάμε, με πηγαίνει στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη, που είχε και θεατρικό τμήμα.
Τότε είναι που πρωτοβγαίνω από την Κοκκινιά και βλέπω την Αθήνα.
Δε μπορούσα να το πιστέψω.
Στην επιστροφή, μου λέει:
”Για να μη μου παραπονεθείς καμιά φορά ότι ήθελες αυτό να γίνεις κι εγώ σε εμπόδισα.”
Αυτό μου είπε ο πατέρας μου και τον ευγνωμονώ.
Και κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή, ακόμα και σήμερα που πλησιάζω τα 80 μου χρόνια, τον φέρνω στο μυαλό μου και λέω μέσα μου:
”Κοίτα τώρα…”
Τόλης Βοσκόπουλος
Σήμερα, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
