Όλοι οι Μεσαρίτες αλλά και αυτοί που περνούσαν από την Μεσαρά ,στον δρόμο Μοίρες -Άγιοι Δέκα, είχαν δει έναν ρακένδυτο , αδύνατο και ξερακιανό άνθρωπο με ένα τσουβάλι στην πλάτη, άλλοτε να κρατά ένα καρότσι ή μια σακούλα στο χέρι, να περπατά αμέριμνος στο δρόμο, χωρίς άγχος, χωρίς να βιάζεται, απλά, ταπεινά να διασχίζει τον δρόμο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Σταύρος!
Για τον πολύ κόσμο ήταν μια παρεξηγημένη φυσιογνωμία…Άλλοι τον χλεύαζαν ,τον κοροΐδευαν, τον περιφρονούσαν, ακόμα και οι αλλοδαποί τον γελοιοποιούσαν… Πολλοί δεν ήθελαν καν να τον βλέπουν έξω από το μαγαζί τους, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο…Έτρωγε και καμιά “ξύλιά” ή τον έβριζαν…
Ο Σταύρος ζούσε την άκρα ταπείνωση στη ζωή του χωρίς υλικά αγαθά, πάμφτωχος…Ήταν μια αγαθή ψυχή, άκακος, ακίνδυνος, ήρεμος, ειρηνικός. Το μόνο του πάθος ήταν το κρασάκι, που έπινε λίγο παραπάνω!
Ζούσε ευτυχισμένος γιατί ήταν ταπεινός, η ψυχή του ήταν εκλεπτυσμένη και πολλές φορές λυπούνταν όταν κάποιος τραυματίζονταν ή ήταν άρρωστος και μακάριζε αυτούς που πέθαναν.
Τον γνώριζα από το 2008 και πάρα πολλές φορές έτυχε να τον διακομίσουνε στο Κέντρο Υγείας Μοιρών με το ασθενοφόρο, όχι ότι είχε προβλήματα υγείας απλώς κάποιοι περαστικοί που τον έβλεπαν να κοιμάται στα πεζοδρόμια, στους δρόμους ή στα χωράφια νόμιζαν ότι ήταν πεθαμένος και ειδοποιούσαν το ΕΚΑΒ να τον μαζέψει.
Είδα πολλά περίεργα πράγματα σε αυτόν τον άνθρωπο…παρατήρησα πόσο Θεοφύλακτος ήταν…Πέρα από το γεγονός ότι διαβίωνε πάμφτωχα, ήταν εκτεθειμένος πάρα πολύ σε ακραίες συνθήκες ψύχους, βροχής και καύσωνα. Σπίτι του είχε τη φυλλωσιά κάποιας ελιάς ή μια γωνιά σε ένα πεζοδρόμιο, χωρίς καν να έχει αρρωστήσει ή κρυολογηθεί… Ο πιο ανθεκτικός οργανισμός στη Γη δεν θα επιβίωνε σε τέτοιες συνθήκες. Ζούσε καθαρά, μια υπέρβαση των ανθρωπίνων αντιξοοτήτων, με την χάρη και την πρόνοια του Θεού.
Τέλος, θα σας διηγηθώ ένα μικρό περιστατικό που μου το διηγήθηκε ο Σταύρος προς δόξα Θεού.
Πριν δύο χρόνια, το 2022,μια μέρα μετά της Αγίας Παρασκευής ,στο χωριό Αμπελούζος είχε προηγηθεί πανηγύρι στην πλατεία. Είχε έρθει ο Σταύρος, κάθισε και έφαγε , ήπιε ένα δύο μπύρες και κατά τα μεσάνυχτα κοιμήθηκε πάνω στην καρέκλα. Το πρωί με φώναξε μια κυρία ότι κάποιος ήταν εκεί καταγής, μάλλον πεθαμένος. Αμέσως πήγα και είδα το Σταύρο να κοιμάται στο πάτωμα με καμιά τριανταριά σουβλάκια στο προσκεφάλι και γύρω του να πετάνε αμέτρητες σφίγγες, χωρίς καμία σφίγγα να τον έχει ακουμπήσει. Μάλλον το πέταγμά τους, τον νανούριζε κιόλας…
– Ξύπνα!!! Θα σε φάνε οι σφίγγες του λέω!
Ξυπνά αυτός σαν να μην έτρεχε τίποτα.
-Νίκο κανένα καφέ, νερό έχεις;
Φτιάχνω δύο καφεδάκια, φέρνω νερό και καθόμαστε οι δυο μας κάτω από ένα πλατάνι.
-Σταύρο, να προσέχεις που πηγαίνεις, να μην σου συμβεί τίποτα, του λέω…
-Ναι!!! Μου λέει πριν λίγο καιρό ανέβηκα στο Ηράκλειο και μου συνέβη κάτι…Αφού έφτασα στην μεγάλη Καμάρα (Χανιόπορτα) έψαχνα στα σκουπίδια να βρω κανένα καφεδάκι ή κανένα αποτσίγαρο! Μπροστά μου ήρθε ένας άνθρωπος και στάθηκε…
– Πώς σε λένε τέκνο μου;(μου λέει)
– Με λένε Σταύρο
– Σταύρο τέκνο μου ο Χριστός σ’ αγαπά πολύ!
-Ξέρεις να προσεύχεσαι;
-Ναι!!! Και κάνω έτσι το σταυρό μου, του έδειχνα…
– Τέκνο μου έτσι να προσεύχεσαι!!!( Πέφτει κάτω, γονατίζει και σηκώνεται με τα χέρια ψηλά και φωνάζει:
” Κύριε Ιησού Χριστέ βοήθησον με”
,και
” Κύριε Ιησού Χριστέ βοήθησον με”
Έτσι να προσεύχεσαι, ο Χριστός τέκνο μου σ’ αγαπά πολύ!!!)
Αυτά μου είπε και εξαφανίστηκε.
Εγω έμεινα κατάπληκτος από αυτά που άκουγα.
– Σταύρο, πες μου πως ήταν αυτός ο άνθρωπος, τι ρούχα φορούσε;
– Ήταν κακομοίρης, μου λέει…πιο κακομοίρης από εμένα!!! Αδύνατος, όχι γέρος, είχε λίγα γενάκια σαν εμένα! Έδειξε το πρόσωπό του, σηκώθηκε να μου αναπαραστήσει τον άγνωστο άνθρωπο…καμπούριζε λιγάκι, και έκανε μικρά μικρά βηματάκια, κρατούσε στη μασχάλη του ένα βιβλίο μεγάλο της Εκκλησίας και φορούσε ένα ολόασπρο ρούχο μέχρι κάτω και είχε μια χρυσή ζώνη στο στήθος… Τελικά, έτσι ακριβώς είδαμε τυχαία σε μια εικόνα τον Όσιο Αντρέα τον Δία Χριστόν Σαλό..!
Μετά που έφυγα, εκεί στην ανηφόρα στο Βενεράτο, είχε βραδιάσει κιόλας… περπατούσα και σταμάτησε μια κλούβα. Άνοιξε την πόρτα και λέει:” ο Χριστός σ’ αγαπά πολύ! Έλα μέσα… Μπήκα μέσα και ήταν ένας παπάς και με πήγε στη Κερά (Μητρόπολη).
Είδα που αναπαύεται η Χάρη του Θεού, στην απλότητα και την ταπείνωση αυτού του ανθρώπου.
– Μου έλεγε ταπεινά: δεν με άφησε ποτέ ο Θεός… Ό,τι ήθελα το είχα…Θα περάσω από αυτό το σημείο, θα πάρω το ψωμί μου, από εκεί το φαγητό μου, ο τάδε θα μου δώσει 10 ευρώ! Όπου μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω κι εγώ!
Ήταν από τους καλύτερους “δρομείς”!!! Όσο περπάτησε ο Σταύρος δεν περπάτησε όλη η Μεσαρά! Πήγαινε με τα πόδια στο Ηράκλειο και γύριζε! Από τη Μητρόπολη προς κάθε κατεύθυνση και στις Μοίρες καθημερινά, πάντα με τα πόδια και δύο και τρεις φορές την ημέρα…
Έτσι ζούσε μέχρι πριν κάνα δυο μήνες που είχε το τροχαίο ατύχημα. Μπήκε στο νοσοκομείο με σοβαρά χτυπήματα. Οι γιατροί αναρωτήθηκαν πως ζει αυτός ο άνθρωπος.
Κατάφερε να συνέλθει μετά από πολλά χειρουργεία και πολλές μέρες στην εντατική διασωληνωμένος.
Τον επισκέφτηκα στο νοσοκομείο, με γνώρισε αμέσως. Διαπίστωσα ότι νοητικά ήταν πλήρης…θυμόταν τα πάντα! Μόνο το σώμα του ήταν αδύναμο…Θα έβγαινε από το νοσοκομείο σύντομα, του είπαν αλλά δεν θα μπορούσε πια να περπατάει…Ήταν όμως ειρηνικός στην όψη, είχε γαλήνιο πρόσωπο, ήρεμος…
Έτσι γαλήνιος και ήρεμος πήγε κοντά Του, φεύγοντας από την πολύπαθη ζωή του , κερδίζοντας όμως τον Παράδεισο. Σίγουρα του άνοιξε την πόρτα της Ουράνιας Βασιλείας και τον υποδέχτηκε στην Αναστάσιμη Χαρά του Χριστού ο Όσιος Αντρέας ο δια Χριστόν Σαλός, που εόρταζε χθες 28 Μαΐου ημέρα της μετάβασης του Σταύρου στην αιώνια ζωή! Είχαν άλλωστε πολλά κοινά σημεία ζωής. Αυτός πρέπει να του εμφανίστηκε και στο Ηράκλειο και του δίδαξε τον τρόπο επικοινωνίας με το Χριστό.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του αλησμόνητου Σταύρου, του φίλου του Χριστού.
Αμήν!
Ν. Κ.
