Η λέξη ”Αλαλούμ” στην αργκό
των θεατρικών παρασκηνίων
σημαίνει καψόνι.
Και είναι, συνήθως,
ένα καψόνι σκληρό και ανελέητο,
που το υφίστανται αγογγύστως
όσοι έχουν την αφέλεια να θέλουν
να επιδείξουν το ”ταλέντο” τους
στους ηθοποιούς του θιάσου.
Πολλοί, – οι αφελέστατοι φυσικά –
που έχουν την εντύπωση ότι είναι
αδικημένοι Λόρενς Ολίβιε,
παίρνουν το θάρρος να χτυπήσουν
την πόρτα ενός θεάτρου και να
ζητήσουν να επιδείξουν ενώπιον
του θιάσου και του σκηνοθέτη,
τα παραγνωρισμένα
υποκριτικά τους προσόντα.
Εκείνος που έμεινε
αξεπέραστος στα Αλαλούμ, ήταν
ένας τεχνικός του κινηματογράφου,
ένας πραγματικά χαριτωμένος
άνθρωπος, ο αξέχαστος φίλος
Κώστας Καρανάσος.
Θυμάμαι, όταν σκηνοθετούσα την
επιθεώρηση Άνθρωποι – Άνθρωποι,
στο Μετροπόλιταν,
σε μια στιγμή, ενώ ήταν ολόκληρος
ο θίασος στη σκηνή, μπήκε στο
θέατρο ο Καρανάσος με έναν κύριο.
– Με συγχωρείτε, κύριε Σακελλάριε,
που σας διακόπτω αλλά είναι ανάγκη.
Απόρησα με το επίσημο ύφος
του Καρανάσου, με τον οποίο
δε μιλάγαμε ποτέ στον πληθυντικό.
– Ανάγκη είναι;
– Μάλιστα. Μεγάλη ανάγκη.
– Τί ανάγκη, δηλαδή;
– Ο κύριος.
– Τί είναι ο κύριος;
– Ταλέντο.
Και για να με κατατοπίσει
ακόμα περισσότερο, πρόσθεσε:
– Κι επειδή σήμερα
είναι ό,τι πρέπει για Αλαλούμ,
είπα να τον φέρω σ’ εσάς,
να τον εξετάσετε και να μας πείτε
πόσο ταλέντο έχει.
Ο θίασος μόλις άκουσε
τη λέξη Αλαλούμ να προφέρεται
από τον σπεσιαλίστα του είδους,
τον Καρανάσο, ηλεκτρίστηκε.
Εγώ, όμως, που δεν ήθελα
να διαλύσω την πρόβα τόσο νωρίς,
προσπάθησα να ματαιώσω
το Αλαλούμ.
– Δυστυχώς, κύριε Καρανάσο, αλλά
ο κύριος πρέπει να έρθει άλλη φορά,
γιατί σήμερα δεν έχω φέρει
το… ταλαντόμετρο μαζί μου.
Ο Καρανάσος, όμως,
όταν άρχιζε μια τέτοια δουλειά,
δεν την άφηνε στη μέση.
– Θα σας φέρω εγώ ταλαντόμετρο!
Και αφού έβαλε το θύμα να καθίσει
σε μια θέση της άδειας πλατείας,
έτρεξε να φέρει το… ταλαντόμετρο.
Για πρόβα, βέβαια, ούτε συζήτηση πια.
Όλοι περίμεναν με αγωνία
να δουν τί θα έφερνε ο Καρανάσος
για ταλαντόμετρο!
Γιατί δε μπορεί,
έτσι τρεχαλητός που έφυγε,
κάτι θα σκαρφίστηκε.
Και να τον σε λίγο, που ξανάρχεται
λαχανιασμένος, κρατώντας
ένα θερμόμετρο του μπάνιου!
Ένα από αυτά τα ξύλινα θερμόμετρα
που τα ρίχνουν στις μπανιέρες για να
βλέπουν τη θερμοκρασία του νερού.
– Ορίστε, κύριε Σακελλάριε.
Σας έφερα το ταλαντόμετρο.
Τί να το έκανα εγώ
το ταλαντόμετρο του Καρανάσου;
– Δεν το αφήνουμε για άλλη φορά;
– Όχι, να τον ταλαντομετρήσουμε,
για να ξέρει κι αυτός τί να κάνει.
– Ε, ταλαντομέτρησέ τον εσύ.
Ο θίασος με κόπο κρατούσε
τα χάχανα, όταν είδε τον Καρανάσο
να τοποθετεί το ξύλινο θερμόμετρο
στη μασχάλη του θύματος
και να βγάζει το ρολόι του
για να κρατήσει χρόνο.
Ύστερα από λίγο του έβγαλε
το ταλαντόμετρο και μου το έδωσε.
– Ορίστε παρακαλώ.
Το θύμα κρεμάστηκε απ’ τα χείλη μου.
Τί να του έλεγα, του χριστιανού,
που με κοιτούσε με τόση αγωνία;
– Λοιπόν;
– Τί λοιπόν;
– Έχω ταλέντο;
– Έχετε αρκετό.
– Πόσο, δηλαδή;
– Τριάντα εφτά και δύο.
Έσκασε στα γέλια ο θίασος
αλλά το θύμα ούτε που πήρε χαμπάρι
ότι γελούσαν εις βάρος του.
– Και με συγχωρείτε,
είναι καλά τριάντα εφτά και δύο;
Εδώ πια επενέβη ο Καρανάσος.
– Όχι απλώς καλά. Πολύ καλά.
Να σκεφτείτε ότι κοτζάμ Βεάκης,
έχει τριάντα οχτώ και ένα!
Αλέκος Σακελλάριος
…………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο:
λες και ήταν Χθες
Πηγή: Πρόσωπα